Την Τρίτη 20 Μαΐου 2025 ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Δένδιας κατά την προσέλευσή του στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προέβη στην εξής δήλωση:
«Σήμερα, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Υπουργών Άμυνας έχουμε να συζητήσουμε μια σειρά από θέματα μεγάλης σημασίας. Όπως πάντα, υφίσταται καταρχήν το θέμα της Ουκρανίας.
Αλλά εγώ θα ήθελα να σταθώ πολύ περισσότερο στην προσπάθεια που γίνεται με τον Κανονισμό SAFE και το ReaArm Europe. Δηλαδή την προσπάθεια να επανεξοπλιστεί η Ευρώπη, ώστε να έχει τη δυνατότητα να υπερασπίσει τον εαυτό της. Να υπερασπίσει ένα χώρο Δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προστασίας του ανθρώπου.
Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Και η Ελλάδα έχει επανειλημμένως τονίσει ότι είναι απαραίτητο σε αυτό το εγχείρημα να συμμετέχουν χώρες οι οποίες σέβονται και ασπάζονται το αξιακό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν νοείται να μετέχουν αδιάκριτα στο ευρωπαϊκό εγχείρημα χώρες που απειλούν άλλες χώρες, και μάλιστα μέλη της ΕΕ, που δεν αναγνωρίζουν άλλες χώρες, και μάλιστα μέλη της Ε.Ε., που δεν ασπάζονται τους ίδιους κανόνες Δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε την Ευρώπη, εάν ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών».
Και εγώ τα ίδια θα έλεγα εάν ήμουν στην θέση του. Το θέμα όμως είναι ότι στις Διεθνείς Σχέσεις δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί. Ή όπως είπε και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Λόρδος Palmerston 200 χρόνια πριν “Τα έθνη δεν έχουν μόνιμους φίλους ή μόνιμους εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα”. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι δεν μπορείς να βασίζεσαι σε συναισθήματα όταν απευθύνεσαι σε διεθνές ακροατήριο. Για να πείσεις αυτούς τους ανθρώπους και να τους κάνεις να έρθουν με το μέρος σου, θα πρέπει να τους αποδείξεις με επιχειρήματα ότι το δικό τους συμφέρον ταυτίζεται με το δικό σου συμφέρον. Και δυστυχώς σε αυτό τον τομέα ο Κύριος Δένδιας και η Ελλάδα γενικότερα απέτυχαν. Από την άλλη πλευρά, ο Ερτογάν με τις κινήσεις που έκανε όχι μόνο σε διπλωματικό – Στρατιωτικό επίπεδο αλλά και σε επιχειρηματικό επίπεδο κατόρθωσε να τους πείσει ότι μόνο αυτός μπορεί να παρέχει στρατιωτική υποστήριξη στην Ευρώπη. Ότι μόνο αυτός μπορεί να στείλει ετοιμοπόλεμο στρατό στην Ευρώπη που χάνει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ. Και έτσι άνοιξε την πόρτα για να πάρει Ευρωπαϊκό χρήμα και να γίνει ακόμα ισχυρότερος. Αυτό όμως δεν έγινε εχθές το πρωί. Η τουρκία εδώ και χρόνια επένδυσε στην αμυντική της βιομηχανία και στις Ένοπλες Δυνάμεις της. Άρχισε να κατασκευάζει μαχητικά, άρματα και drones και σήμερα θεωρείται παγκόσμιος παίκτης στην κατασκευή των drones. Πρόσφατα με μια πολύ έξυπνή κίνηση η τουρκική Bykar υπέγραψε κοινοπραξία με την Ιταλική Leonardo για την ανάπτυξη drones. Έτσι έφτιαξε έναν δούρειο Ίππο και έβαλε πόδι στην ΕΕ. Την ίδια στιγμή στην χώρα μας οι Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται κάτω από συνεχή κατακραυγή και λοιδορία. Οι περισσότεροι πολίτες στην χώρα θεωρούν ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις φταίνε για την οικονομική δυσπραγία της χώρας και ότι εάν καταργηθούν θα φάμε με χρυσά κουτάλια.
Έχουν σκεφτεί άραγε αυτοί οι άνθρωποι πόσοι Έλληνες θα εργαζόταν σε μια Ελληνική Εταιρία που θα κατασκεύαζε drones μαζί με την Ιταλική Leonardo; Πώς θα μιλούσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός με τον αντίστοιχο Ιταλό ή Γερμανό, και τί μόχλευση θα είχε πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους εάν τα οικονομικά ή στρατιωτικά μας συμφέροντα ήταν κοινά; Για να κάνω ξεκάθαρη την έννοια της μόχλευσης στις διεθνείς σχέσεις θα αναφερθώ στην αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία από τους Αμερικανούς. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ και οι περισσότερες χώρες του πλανήτη έστειλαν στρατεύματα στο Ιράκ η χώρα μας έστειλε μόνο κάτι μηχανήματα μηχανικού, μερικούς ιατρούς και κάποιους επιτελικούς Αξιωματικούς. Έτσι όταν αργότερα οι Αμερικανοί αποφάσισαν να αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως Μακεδονία η Ελλάδα δεν είχε καμία μόχλευση. Εάν όμως είχε στείλει στο Ιράκ μια μάχιμη Μεραρχία, θα μπορούσε να αλλάξει την απόφαση των Αμερικανών αποσύροντας την Ελληνική Μεραρχία. Όταν λοιπόν για πολλά χρόνια δεν κάνουμε απολύτως τίποτα, τότε αργά ή γρήγορα θα έρθει η σκληρή πραγματικότητα να μας αφυπνίσει. Δεν φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί, φταίμε εμείς. Δεν φταίει ο Ερτογάν αλλά η δική μας πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία.
Αντί λοιπόν να κατηγορούμε τους άλλους ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα με μακροχρόνια και σοβαρή Εθνική Στρατηγική.