by Γράφει: Ο Michael Rubin
Πηγή: https://www.aei.org
Η κυπριακή διπλωματία στοχεύει πολύ υψηλότερα από τις δυνατότητες της. Ο Υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κόμπος τυγχάνει σεβασμού στην παγκόσμια σκηνή και επάξια. Μπορεί ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να αρέσκεται να λέει σε άλλους, όπως οι κατεχόμενοι Κύπριοι που διαμαρτύρονται για τα ισλαμικά καλύμματα κεφαλής στα δημοτικά σχολεία, να «μάθουν τη θέση τους», αλλά η επιτυχία του κυρίου Κόμπου να κερδίσει την αναγνώριση από το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν ήταν ειδοποίηση στον δικτάτορα Ερντογάν ότι αυτός πρέπει να μάθει την θέση του.
Ωστόσο, η προσπάθεια της Τουρκίας να κερδίσει την αναγνώριση για το δικό της μοντέλο Ντόνετσκ και Λουχάνσκ στη βόρεια Κύπρο έχει κερδίσει ορισμένους οπαδούς.
Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ υποστηρίζει τις επιθυμίες του Ερντογάν λόγω της ανάγκης του για τουρκική στρατιωτική υποστήριξη, καθώς και της ανάγκης του να στηρίξει η τουρκία την σύζυγο του, μετά τον δικό του θάνατο, προκειμένου να συνεχίσει η δικιά του δυναστεία να κυβερνά την χώρα μιας και ο γιος του είναι αυτιστικός.
Το Πακιστάν, επίσης, υποστηρίζει την τουρκοκρατούμενη Κύπρο. Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη εβδομάδα, ο πρωθυπουργός Σεχμπάζ Σαρίφ δήλωσε την «υποστήριξη του Πακιστάν στον λαό της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου».
Η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν και το Πακιστάν -ο νέος άξονας του σουνιτικού ισλαμικού τρόμου- αποφεύγουν τους διπλωματικούς κανόνες. Οποιαδήποτε αναγνώριση της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου ως κυρίαρχου κράτους που προσφέρει η Άγκυρα, το Μπακού ή το Ισλαμαμπάντ γίνεται όχι βάσει της ιστορίας ή του νόμου, αλλά μάλλον στην υπηρεσία της αυτοκρατορικής φιλοδοξίας της Τουρκίας.
Εάν αυτές οι χώρες επιδιώκουν να διαλύσουν ένα δημοκρατικό και κυρίαρχο, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ίσως καιρός η Κύπρος, η Ελλάδα και οι ομοϊδεάτες δημοκρατίες να ανταποδώσουν τη χάρη.
Η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν και το Πακιστάν είναι δικτατορικά καθεστώτα, γνωστά για την ενδημική διαφθορά και την καταστολή των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων.
Από την ίδρυσή της πριν από περισσότερο από έναν αιώνα, η Δημοκρατία της Τουρκίας καταπιέζει συστηματικά τους Κούρδους, πρώτα για θρησκευτικούς λόγους (καθώς η ομάδα αντιστάθηκε στην εκκοσμίκευση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ) και στη συνέχεια τις τελευταίες δεκαετίες και για εθνοτικούς λόγους. Ο Ερντογάν, εν τω μεταξύ, βασίζει την καταστολή του και στις δύο πτυχές, αφού οι Κούρδοι με προσανατολισμό τους Σούφι αμφισβητούν το όραμά του για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Το Αζερμπαϊτζάν είναι ένα τεχνητό κράτος του οποίου τα σύνορα ήταν ασαφώς καθορισμένα στη σύντομη περίοδο μεταξύ της ανεξαρτησίας του και της απορρόφησής του από τη Σοβιετική Ένωση. Απέχει πολύ όμως από το να είναι ομοιογενές κράτος. Και αυτό γιατί ο Ιωσήφ Στάλιν ενσωμάτωσε το Ναγκόρνο-Καμπαράχ, μια γη των αυτόχθονων Αρμενίων, στο Αζερμπαϊτζάν.
Ενώ ο Αλίεφ έδιωξε τους Ναγκόρνο-Αρμένιους το 2023 και στη συνέχεια δυναμίτισε το κοινοβούλιο τους, δεν κατάφερε να πείσει τους εθνοτικούς Αζέρους να επιστρέψουν σε αυτό που είναι ουσιαστικά ξένη γη για αυτούς.
Κατά ειρωνικό τρόπο, πριν από την απέλασή τους, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ ήταν οι μόνοι αξιωματούχοι σε έδαφος που το Αζερμπαϊτζάν θεωρούσε δικό του και κέρδισαν τα αξιώματά τους μέσω νόμιμων εκλογών. Το Αζερμπαϊτζάν είναι επίσης το σπίτι του λαού των Ταλίσων εναντίον του οποίου η κυβέρνηση του Μπακού κάνει συστηματικές διακρίσεις.
Το Πακιστάν είναι ένα από τα πιο τεχνητά κράτη στον κόσμο. Δημιουργημένο θεωρητικά ως κράτος για τους μουσουλμάνους, είναι ένα κράμα διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, πολλές από τις οποίες επιδιώκουν να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο. Ενώ κάποιες άλλες, όπως οι Baluch, υπήρξαν στο παρελθόν κρατικές οντότητες υπό τον Khanate του Kalat.
Η Βόρεια Κύπρος έχει μηδενική νομιμότητα ως κράτος. Όχι μόνο η τουρκική πλειονότητά της είναι το αποτέλεσμα της εθνοκάθαρσης του τουρκικού στρατού πριν από μισό αιώνα, αλλά η τουρκική κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει Τούρκους εποίκους για να καταπνίξει την παραδοσιακή κουλτούρα των Κύπριων Μουσουλμάνων.
Εάν ο Ερντογάν επιδιώκει να προωθήσει τον αυτονομισμό και το Αζερμπαϊτζάν και το Πακιστάν υποστηρίξουν τις εκκλήσεις του, τότε μπορεί να υπάρξει μόνο μία λογική απάντηση:
Η Κύπρος, η Ελλάδα, καθώς και η ευρύτερη Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι επιθετικές στην απάντηση και να προωθήσουν υποψήφιες χώρες και λαούς όπως οι Κούρδοι και οι Ταλίς, καθώς και να υποστηρίξουν ανοιχτά την αποκατάσταση της κυριαρχίας του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και του Kalat [Baluchistan].
Αν και μπορεί να φαίνεται άδικο να υποστηρίζουμε κινήματα ελευθερίας για τακτικούς και αντιδραστικούς σκοπούς, η αταλάντευτη μεταγενέστερη δέσμευση σε αυτές τις αιτίες μπορεί να μετριάσει τις ηθικές ανησυχίες.
Όλοι οι Τούρκοι, οι Αζέροι και οι Πακιστανοί πρέπει να καταλάβουν ότι εάν οι ηγέτες τους ανοίξουν το Κουτί της Πανδώρας, αυτό δεν θα κλείσει και, είτε του χρόνου είτε σε μια δεκαετία από τώρα, θα αντιμετωπίσουν ένα κοινό αποτέλεσμα: Κατακερματισμό και διαίρεση.
Η Άγκυρα, το Μπακού και το Ισλαμαμπάντ μπορεί να στεναχωρηθούν. Αλλά το Diyarbakir ως η νέα πρωτεύουσα του Κουρδιστάν, το Stepanakert ως η ανανεωμένη πρωτεύουσα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το Lankaran ως πρωτεύουσα της Δημοκρατίας των Ταλίσων και το Kalat ή Gwadar ως πρωτεύουσα του Baluchistan θα γιορτάσουν.
