by Γράφει: Ο Ο Δρ. Michael Rubin*
Πηγή: https://www.aei.org
Ενώ η εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας παραμένει εύθραυστη, η κυβέρνηση Τραμπ προχωρά με τα σχέδιά της για την ανοικοδόμηση της Γάζας.
Ορισμένες πρωτοβουλίες του Λευκού Οίκου είναι ευπρόσδεκτες. Ωστόσο, η Υπηρεσία Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA), ένας οργανισμός που επέτρεψε την εκμετάλλευσή του από τη Χαμάς και άλλες τρομοκρατικές ομάδες, δεν θα πρέπει να έχει κανέναν ρόλο στη μεταπολεμική Γάζα.
Παρότι η σημερινή ηγεσία της UNRWA παρουσιάζει τις υπηρεσίες της ως απαραίτητες, αγνοεί τις προειδοποιήσεις των ιδρυτικών της διευθυντών, οι οποίοι ήδη από το 1951 τόνιζαν ότι η UNRWA θα έπρεπε να διαλυθεί έως το 1954, ώστε να μην εξελιχθεί σε ηθικό κίνδυνο που προκαλεί περισσότερο κακό παρά καλό.
Με νεότερους φορείς να αντικαθιστούν τους ρόλους ανοικοδόμησης και παροχής βοήθειας της UNRWA, ο εξειδικευμένος οργανισμός του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους επιδιώκει να διατηρήσει το εκπαιδευτικό του μονοπώλιο.
Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ θα πρέπει να τερματίσει γρήγορα αυτή την προοπτική, τόσο λόγω του τρόπου με τον οποίο η UNRWA επέτρεψε στα σχολεία της να μετατραπούν σε αποθήκες όπλων της Χαμάς, όσο και εξαιτίας των δεκαετιών εκπαιδευτικών προγραμμάτων που προωθούν την υποκίνηση αντί της ειρήνης και τον αντισημιτισμό αντί της ανεκτικότητας.
Δυστυχώς, η αποκατάσταση της UNRWA δεν είναι η μόνη κακή ιδέα που εξωτερικές δυνάμεις επιχειρούν να επιβάλουν στη Γάζα ή να χρησιμοποιήσουν για να υπονομεύσουν το ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ.
Η Πρόκληση
Καθώς το Ισραήλ αποσύρεται από το κέντρο της Λωρίδας της Γάζας, ο Πρόεδρος Τραμπ απευθύνεται σε άλλες χώρες που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο και να συνεισφέρουν στρατεύματα. Πολλές είναι διστακτικές: κατανοούν αυτό που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης φοβούνται να πουν.
Ο πληθυσμός της Γάζας ήταν συνένοχος. Παλαιστίνιοι πολίτες που συμμετείχαν στην αρχική επίθεση κατά του Ισραήλ επωφελήθηκαν από την απόκρυψη ομήρων. Γιατροί και νοσηλευτές γνώριζαν για τις σήραγγες κάτω από τα νοσοκομεία. Η Χαμάς, εν τω μεταξύ, όπως και η Χεζμπολάχ στον Λίβανο, έχει κρυφτεί αλλά δεν έχει ηττηθεί. Η «δασική πυρκαγιά» μπορεί να έχει περιοριστεί κατά 90%, αλλά το τελευταίο 10% θα είναι το πιο δύσκολο.
Το πρόβλημα είναι ότι ορισμένες χώρες, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Ινδονησία, στις οποίες απευθύνθηκε ο Τραμπ για συνεισφορά στρατευμάτων, φέρνουν «νερό» για να σβήσουν τα «κάρβουνα».
Άλλες χώρες, όπως η Τουρκία, φέρνουν «βενζίνη» για να φουντώσουν τις φλόγες.
Η αποδοχή της αποστολής τουρκικών δυνάμεων στη Γάζα θα άναβε ένα φιτίλι που θα μπορούσε να καταπιεί την περιοχή, ίσως όχι σε έναν μήνα ή έναν χρόνο, αλλά σίγουρα μέσα σε μία ή δύο δεκαετίες. Πρώτον, η Τουρκία έχει ιστορία στην περιοχή. Ενώ ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ίσως ο Tom Barrack, πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία, εξυμνούν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η ιστορία των τουρκικών θηριωδιών στα πρώην εδάφη της δημιουργεί «βαρίδια» που ο Λευκός Οίκος αγνοεί.
Δεύτερον, η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών υποστηρίζει τη Χαμάς, τόσο στον θρησκευτικό εξτρεμισμό της όσο και στις εκκλήσεις της για εξάλειψη του Ισραήλ. Η αποδοχή τουρκικών στρατευμάτων στη Γάζα θα σήμαινε ενίσχυση της Χαμάς με χρήματα και εξοπλισμό για να αντιμετωπίσει το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ιορδανία—χώρες που η Μουσουλμανική Αδελφότητα επιδιώκει να κατακτήσει ή να ανατρέψει.
Ωστόσο, ενώ η Τουρκία μπορεί να εκμεταλλευτεί την έλλειψη ιστορικής επίγνωσης του Τραμπ και την άκριτη αποδοχή του Ερντογάν για να εδραιώσει την παρουσία της, τα περιφερειακά κράτη θα πρέπει να αξιοποιήσουν τη νέα προθυμία να ξεπεραστούν παραδοσιακές «κόκκινες γραμμές» για την επίλυση άλλων μακροχρόνιων κρίσεων.
Το Ισραήλ κατέλαβε τη Γάζα στον Πόλεμο των Έξι Ημερών με την Αίγυπτο και έλεγχε τη λωρίδα έως το 2005, όταν ο Πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν απέσυρε μονομερώς τις ισραηλινές δυνάμεις. Τριάντα οκτώ χρόνια ήταν πολλά, αλλά η συνεχιζόμενη κατοχή της βόρειας Κύπρου από την Τουρκία εκτείνεται πλέον στην έκτη δεκαετία.
Ούτε η τουρκική κατοχή είναι αμελητέα: η περιοχή που κατέχει η Τουρκία είναι πάνω από εννέα φορές μεγαλύτερη από τη Λωρίδα της Γάζας. Μια δύναμη του ΟΗΕ χωρίζει την Κύπρο από τη ζώνη που κατέχει η Τουρκία. Η αποστολή παρατήρησης συνεχίζεται, αλλά η Ειρηνευτική Δύναμη του ΟΗΕ στην Κύπρο (UNFICYP) έχει καταστεί σύμβολο των «ζωντανών-νεκρών» αποστολών του ΟΗΕ, αντί για αποτελεσματικό μηχανισμό διατήρησης της ειρήνης.
Μια Καλύτερη Ιδέα
Με την προσπάθεια του Ερντογάν να εισαγάγει τουρκικές δυνάμεις στη Γάζα, παρακάμφθηκε η παραδοσιακή απαγόρευση συμμετοχής κρατών σε ειρηνευτικές αποστολές στη γειτονιά τους. Αυτό ανοίγει νέες ευκαιρίες για τον Πρόεδρο Τραμπ να μεσολαβήσει για την ειρήνη στην περιοχή, ενθαρρύνοντας δημιουργικές νέες ειρηνευτικές αναπτύξεις.
Για παράδειγμα, θα μπορούσε να προτείνει την αντικατάσταση της UNFICYP από το Ισραήλ. Το Ισραήλ και η Κύπρος είναι δημοκρατίες, σύμμαχοι και εταίροι στον τομέα της οικονομίας και της ασφάλειας.
Οι στρατοί τους είναι διαλειτουργικοί. Ενώ ο ΟΗΕ προσλαμβάνει Βρετανούς, Αργεντινούς και Σλοβάκους στρατιώτες και Ιρλανδούς και Κινέζους αστυνομικούς για να υπηρετήσουν στην Κύπρο, οι Ισραηλινοί θα ήταν πιο αποτελεσματικοί, οικονομικοί και ευπρόσδεκτοι.
Η Κύπρος δεν είναι η μόνη χώρα όπου η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να πιέσει για αλλαγή των παρωχημένων ειρηνευτικών και συνοριακών αποστολών.
Η Αρμενία είναι πλέον σταθερά προσανατολισμένη προς τη Δύση, αλλά εξακολουθεί να φιλοξενεί ρωσική στρατιωτική βάση και συνοριακή δύναμη—κληρονομιά της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, όταν τα σύνορά της με την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, θεωρούνταν πιθανό γεωπολιτικό σημείο ανάφλεξης.
Σήμερα, οι Ρώσοι έχουν παραμείνει πέραν του επιθυμητού, αλλά οι Αρμένιοι παραμένουν επιφυλακτικοί απέναντι στην Τουρκία. Η Ελλάδα—η οποία, όπως και η Αρμενία, ασπάζεται την Ορθοδοξία και φιλοδυτικό προσανατολισμό—θα ήταν φυσικός υποψήφιος για να αναλάβει ρόλο ειρηνευτικής και παρατηρητικής αποστολής στα σύνορα Τουρκίας–Αρμενίας.
Στο όρος Πενταδάκτυλος, που υψώνεται πάνω από την κυπριακή πρωτεύουσα Λευκωσία, Τούρκοι στρατιώτες ζωγράφισαν μια σημαία μήκους 1.400 ποδιών, ορατή από το διάστημα, για να γιορτάσουν την κατοχή της Τουρκίας. Ευτυχώς, η σημαία της τουρκικής ζώνης, όπως και του Ισραήλ, έχει λευκό φόντο και δύο οριζόντιες λωρίδες.
Το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν μερικές χιλιάδες γαλόνια μπλε μπογιάς για να μετατραπεί η σημαία σε ισραηλινή, σηματοδοτώντας τη νέα βάση ειρηνευτικής και παρατηρητικής αποστολής.
Ο Τραμπ όχι μόνο θα μπορούσε να ενισχύσει την υποψηφιότητά του για το Νόμπελ Ειρήνης αν σπάσει το αδιέξοδο μισού αιώνα στην Κύπρο, αλλά η οικογένειά του θα μπορούσε επίσης να αποκομίσει σημαντικά κέρδη επενδύοντας σε μπλε μπογιά και, για τα σύνορα της Αρμενίας, σε ελληνικές σημαίες.
Θα ήταν μια κατάσταση win-win για την Κύπρο και την Αρμενία. Στην πραγματικότητα, μόνο καθεστώτα που φοβούνται τη διαφανή παρακολούθηση και επιδιώκουν να κρύψουν τις επεκτατικές τους φιλοδοξίες θα αντιταχθούν στους ρόλους του Ισραήλ και της Ελλάδας.
*Ο Δρ. Michael Rubin έχει διδακτορικό και μεταπτυχιακό στην ιστορία από το Πανεπιστήμιο Yale, όπου απέκτησε επίσης πτυχίο στη βιολογία.
Ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute, όπου ειδικεύεται στο Ιράν, την Τουρκία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Είναι συγγραφέας και συν-επιμελητής αρκετών βιβλίων που διερευνούν τη διπλωματία, την ιρανική ιστορία, τον αραβικό πολιτισμό.
