by Γράφει : Ο Δημήτρης Απόκης*
Στο ασταθές θέατρο της γεωπολιτικής της Ανατολικής Μεσογείου, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, οι συμμαχίες σημαίνουν επιβίωση, ενώ η εγκληματική και ανόητη εξωτερική πολιτική οδηγεί στην καταστροφή. Δυστυχώς για την πατρίδα, ο κ. Μητσοτάκης έχει επιλέξει το δρόμο που οδηγεί τη χώρα σε περιπέτειες και εάν δεν υπάρξει άμεση αλλαγή πλεύσης στην καταστροφή.
Η δήλωσή του στη ΔΕΘ, ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση «στη σωστή στιγμή», δεν αποτελεί τολμηρό βήμα προς την ειρήνη ούτε ισορροπημένη εξωτερική πολιτική. Αντίθετα, πρόκειται για μια καταστροφική επιλογή που δυναμιτίζει τα θεμέλια της πλέον απαραίτητης στρατηγικής σχέσης – συνεργασίας για τη χώρα μας, Ελλάδας – Ισραήλ, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια της πατρίδας.
Αυτό δεν είναι πολιτική τέχνη και έξυπνη διπλωματία, είναι σαμποτάζ. Σε συνδυασμό με τον ήδη τραγικό χειρισμό στο στρατηγικής σημασίας θέμα του Great Sea Interconnector, ο κ. Μητσοτάκης δυναμιτίζει, μια σχέση η οποία μπορεί να καταστήσει την Ελλάδα, κομβική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Προκαλεί μια πληγή στα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία ενισχύει την τουρκική επιθετικότητα, οδηγεί σε ενεργειακή απομόνωση και διπλωματική ανυπαρξία.
Η δήλωση του κ. Μητσοτάκη, βασίζεται στο επιχείρημα ότι ο χρόνος, θα «ενισχύσει τη στρατηγική προοπτική μιας λύσης δύο κρατών». Πραγματικά, είναι να αναρωτιέται κανείς, διέφυγε από τον κ. Μητσοτάκη, η αντίδραση του Ισραήλ και του πρωθυπουργού του Μπέντζαμιν Νετανιάχου σε παρόμοια δήλωση του προέδρου της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν; Μόλις αυτή την εβδομάδα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός αρνήθηκε βίζα στον Γάλλο πρόεδρο για επίσκεψη στο Ισραήλ, θέτοντας ως προϋπόθεση το Παρίσι να εγκαταλείψει τα σχέδιά του για αναγνώριση. Το μήνυμα του Νετανιάχου ήταν σαφές: τέτοιες κινήσεις είναι κόκκινες γραμμές, εκμεταλλευόμενες από τη Χαμάς και υπονομεύουσες την ασφάλεια του Ισραήλ.
Ούτε βέβαια λαμβάνει υπόψη του τη στάση της Ουάσιγκτον, με τις σκληρότατες δηλώσει και προειδοποιήσεις του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο, προς τις χώρες που μιλούν για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Πλήρες διαζύγιο με την κυβέρνηση Τράμπ.
Ο κ. Μητσοτάκης, ισχυρίζεται ότι η «στρατηγική σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ δεν εμποδίζει» την υποστήριξη στους Παλαιστίνιους, αλλά αυτό είναι αυταπάτη. Το Ισραήλ δεν αναζητά φίλους καλού καιρού. Αναζητά ακλόνητους συμμάχους. Φλερτάροντας με την αναγνώριση, ο κ. Μητσοτάκης στέλνει σήμα στην Ιερουσαλήμ ότι η Αθήνα δεν είναι φρούριο, αλλά ασταθές προπύργιο.
Σε μια περιοχή όπου η Τουρκία κοιτάζει το Αιγαίο με ρεβανσιστική διάθεση, αυτή η αμφισημία διευρύνει τους κινδύνους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΠΑΣΟΚ, φωνάζουν για άμεση αναγνώριση, αλλά η πολιτική του κ. Μητσοτάκη μόνο ενισχύει τη ζημιά, παρουσιάζοντας την Ελλάδα ως αναποφάσιστη και το Ισραήλ ως αναλώσιμο.
Ακόμη χειρότερα όταν αυτή η τραγική για τη χώρα και τα στρατηγικά της συμφέροντα δήλωση, έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη το άλλο στρατηγικό φιάσκο, του Great Sea Interconnector – του υποθαλάσσιου καλωδίου 1,9 δισεκατομμυρίων ευρώ που συνδέει Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ με το ευρωπαϊκό δίκτυο. Διαφημιζόμενο ως θεμέλιο τριμερούς συνεργασίας από το 2016, αυτό το έργο υποσχόταν ενεργειακή ανεξαρτησία, ενσωμάτωση ανανεώσιμων πηγών και φράγμα ενάντια στη ρωσική κυριαρχία στο φυσικό αέριο. Ωστόσο, υπό τον Μητσοτάκη, έχει εκφυλιστεί σε φάρσα καθυστερήσεων, διαφωνιών και διπλωματικής διστακτικότητας.
Οι ρωγμές μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας έχουν κλιμακωθεί. Ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών χαρακτήρισε το καλώδιο «μη βιώσιμο» μόλις πριν από λίγες μέρες, προκαλώντας την οργή της Αθήνας και μια σύνοδο τελευταίας στιγμής στις 10 Σεπτεμβρίου. Ο φορέας δικτύου της Ελλάδας, ο ΑΔΜΗΕ, απαιτεί 25 εκατομμύρια ευρώ σε ανακτήσιμα κόστη για καθυστερήσεις του 2025, ενώ το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Εισαγγελέα ερευνά την επιχείρηση για παρατυπίες – ένα σκάνδαλο γεννημένο από την διστακτικότητα της Λευκωσίας και την αδυναμία της Αθήνας να ηγηθεί.
Η Τουρκία, αισθανόμενη αδυναμία, το χαρακτηρίζει «προκλητικό», απειλώντας ναυτική παρέμβαση σε αμφισβητούμενα ύδατα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κάποτε διαφήμιζε το καλώδιο ως «πράσινο διάδρομο», τώρα το βλέπει να ξετυλίγεται εν μέσω πιέσεων της ΕΕ και εσωτερικών καβγάδων. Αυτό δεν είναι απλή γραφειοκρατική εμπλοκή. Είναι πολιτική παράλυση.
Το 2023, ο ΑΔΜΗΕ ανέλαβε από κυπριακή εταιρεία εν μέσω υπερβάσεων κόστους, αλλά η πρόοδος σταματά καθώς η Άγκυρα προωθεί δικές της συνδέσεις στη Μαύρη Θάλασσα. Το Ισραήλ, ο άξονας του έργου, το υποστηρίζει σταθερά – βλέποντάς το ως την πρώτη φυσική σύνδεσή του με την Ευρώπη – αλλά οι παλινωδίες της Ελλάδας γεννούν αμφιβολίες. Πώς μπορεί η Ιερουσαλήμ να επενδύσει σε έναν εταίρο που δεν μπορεί ούτε με την Κύπρο να συντονιστεί, πόσο μάλλον να αψηφήσει τον Ερντογάν;
Αυτές οι αναδιπλώσεις δεν είναι τυχαίες. Είναι συμπτώματα της ευρύτερης επικίνδυνης πολιτικής κατευνασμού της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη έναντι της Τουρκίας, που προτιμά τις εντυπώσεις της ΕΕ από τη σκληρή ασφάλεια.
Το πλήγμα για τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας είναι περισσότερο από εμφανές. Το Ισραήλ δεν είναι απλώς σύμμαχος. Αποτελεί αναντικατάστατη ασπίδα της Ελλάδας ενάντια στον τουρκικό επεκτατισμό. Κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, ανταλλαγή πληροφοριών και αμυντικές συμφωνίες – όπως οι αναβαθμίσεις του 2025 στα αεροπορικά αμυντικά συστήματα της Ελλάδας με ισραηλινή τεχνολογία – αποτελούν θεμελιώδες στήριγμα για την Ελλάδα, ενάντια στην επιθετικότητα και απειλή της Άγκυρας.
Οικονομικά, το Ισραήλ προσφέρει διαφοροποίηση φυσικού αερίου και τεχνολογική καινοτομία, προστατεύοντας την Ελλάδα από ενεργειακούς εκβιασμούς. Ωστόσο, η σχοινοβασία του κ. Μητσοτάκη στη Γάζα – αποχή σε ψηφίσματα του ΟΗΕ κριτικά για το Ισραήλ ενώ ψιθυρίζει παλαιστινιακές συμπάθειες – έχει τεντώσει αυτή τη ζωτική γραμμή.
Καθώς οι σχέσεις με την Ιερουσαλήμ φθείρονται – δοκιμαζόμενες από τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς και τώρα αυτή την αχρείαστη και εθνικά επικίνδυνη δήλωση, η Ελλάδα οδηγείται σε απομόνωση και η Τουρκία κερδίζει.
Η εξωτερική πολιτική του κ. Μητσοτάκη δεν είναι ισορροπημένη. Είναι χρεοκοπημένη. Επαναλαμβάνοντας το σφάλμα του Μακρόν χωρίς το μέγεθος της Γαλλίας, και σαμποτάροντας το Interconnector μέσω αναποφασιστικότητας, φτύνει κατάμουτρα τον ορκισμένο εχθρό της Τουρκίας Νετανιάχου, θέτοντας σε κίνδυνο ζωτικά εθνικά συμφέροντα.
Η στρατηγική στροφή της Ελλάδας προς το Ισραήλ, σφυρηλατημένη σε αμοιβαίο μέτωπο έναντι του Ερντογάν, τώρα διολισθαίνει προς κατάρρευση. Στην εκρηκτική και ασταθή γειτονιά μας, ο δισταγμός είναι ήττα. Η Ελλάδα αξίζει ηγέτες που τιμούν τις συμμαχίες, όχι που τις διαλύουν. Η ζημιά συσσωρεύεται και η χώρα εισέρχεται σε εξαιρετικά επικίνδυνα μονοπάτια.
*Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
