by Γράφει: Ο Stirlitz
Δυστυχώς αποδεικνύεται στην πράξη πως είναι αδύνατον να αντιληφθούμε και να αφομοιώσουμε τα διδάγματα των σύγχρονων πολέμων διότι μας εμποδίζει το άκαμπτο αμυντικό δόγμα μας αλλά και η παρωχημένη νοοτροπία μας. Στον ελληνικό πολιτικό και στρατιωτικό μηχανισμό επικρατούν διαχρονικά ισχυρές αγκυλώσεις οι οποίες δεν επιτρέπουν να συμβεί καμία επαναστατική αλλαγή, και έχουν οδηγήσει στην ολοκληρωτική έλλειψη στρατιωτικής σκέψης στις ένοπλες δυνάμεις μας. Τον Δεκέμβριο του 2018 ένα περιστατικό που πέρασε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων κατέδειξε πόσο μας τυφλώνουν εμάς τους Έλληνες οι κάθε λογής ιδεοληψίες. Ο διοικητής ενός στρατοπέδου στη Λέσβο είχε την πολύ καλή ιδέα να αναγραφεί με μπογιά σε έναν ξύλινο τοίχο το απόφθεγμα του Γερμανού στρατάρχη Έριχ φον Μανστάιν, ότι «η αυτοπεποίθηση των απλών στρατιωτών εξαρτάται απόλυτα από τη δύναμη του χαρακτήρα του διοικητή τους». Και φυσικά επειδή ένας άσχετος και αδιάβαστος στρατιώτης (προφανώς αριστερών πεποιθήσεων) που υπηρετούσε εκεί βγήκε στην αναφορά και ζήτησε να σβηστεί αυτή η φράση επειδή την είπε ένας «χιτλερικός», το ΚΚΕ άδραξε την ευκαιρία και κατέθεσε σχετική επερώτηση στη Βουλή!
Ο φον Μανστάιν υπήρξε ένας λαμπρός επιτελικός αξιωματικός με σπάνιες ικανότητες, αναμφίβολα ο κορυφαίος επιχειρησιακός εγκέφαλος του γερμανικού στρατού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε δικό του πρωτότυπο και τολμηρό σχέδιο βασίστηκε η κεραυνοβόλα νίκη των Γερμανών κατά της Γαλλίας το 1940 η οποία επιτεύχθηκε σε διάστημα μόλις 6 εβδομάδων όταν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στάθηκε αδύνατον να τη νικήσουν σε 4 χρόνια. Παραδόξως όμως ο ίδιος δεν έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις επιχειρήσεις αυτές αφού ο φθόνος των συναδέλφων του τον περιόρισε σε μια αδιάφορη διοίκηση χαμηλά στη στρατιωτική ιεραρχία. Το άστρο του έλαμψε στο Ανατολικό Μέτωπο όπου το 1942 κέρδισε τη στραταρχική ράβδο για την εκπόρθηση της Σεβαστούπολης και την κατάληψη της Κριμαίας, αλλά η κορυφαία στιγμή της σταδιοδρομίας του ήρθε την εποχή που ο γερμανικός στρατός αντιμετώπισε τη χειρότερη κρίση του, αμέσως μετά την πανωλεθρία που υπέστη στο Στάλινγκραντ. Τότε ήταν που ο φον Μανστάιν, ενεργώντας με απίστευτη δεξιοτεχνία και ψυχραιμία σε μία φάση που ο Χίτλερ τα είχε χάσει εντελώς, κατάφερε όχι μόνο να σώσει τις γερμανικές δυνάμεις που επιχειρούσαν στον Καύκασο αποτρέποντας ένα πολύ χειρότερο Στάλινγκραντ κολοσσιαίων διαστάσεων, αλλά και να ανακόψει τη χειμαρρώδη προέλαση των Σοβιετικών προς τον ποταμό Δνείπερο εκτοξεύοντας μία σαρωτική αντεπίθεση τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1943 η οποία επέφερε σοβαρές απώλειες στον Κόκκινο Στρατό, οδήγησε στην ανακατάληψη του Χαρκόβου από τους Γερμανούς και σταθεροποίησε το Ανατολικό Μέτωπο για 3,5 μήνες μέχρι τη μάχη του Κουρσκ. Η ενέργεια αυτή υπήρξε αριστοτεχνικό επιχειρησιακό επίτευγμα (αποκαλείται «Manstein’s backhand blow») και μελετάται ακόμη και σήμερα στις στρατιωτικές ακαδημίες όλου του κόσμου.
Δικαίως ο φον Μανστάιν έγινε αντικείμενο θαυμασμού και εκτίμησης ακόμη κι εκ μέρους των εχθρών του. Τον Ιανουάριο του 1944, μεσούντος ακόμη του πολέμου, το αμερικανικό περιοδικό Time, του αφιέρωσε ένα εξώφυλλό του. Το γεγονός αυτό θορύβησε τόσο τον Χίτλερ ώστε τον έκανε να βρει δικαιολογία για να ξεφορτωθεί τον ικανότερο στρατάρχη του επειδή φοβήθηκε μήπως ο γερμανικός στρατός στασιάσει και απαιτήσει να αναλάβει ο φον Μανστάιν καθήκοντα Αρχηγού του Στρατού, που από τον Δεκέμβριο του 1941 ασκούσε ο ίδιος ο Χίτλερ επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στους στρατηγούς του. Έτσι, τον Μάρτιο του 1944 τον παρασημοφόρησε και τον απέλυσε ταυτόχρονα λέγοντάς του ότι είναι πολύ ικανός για επίθεση αλλά όχι για άμυνα. Το γεγονός ότι ο φον Μανστάιν κάθε άλλο παρά χιτλερικός ήταν, αποδεικνύεται και από το γεγονός πως όταν μετά τον πόλεμο οι Σοβιετικοί τον έσυραν στα δικαστήρια για δήθεν διάπραξη εγκλημάτων πολέμου, ο ίδιος ο Τσώρτσιλ, ο φημισμένος Βρετανός στρατιωτικός ιστορικός Λίντελ Χαρτ και ο Βρετανός στρατάρχης Μοντγκόμερι (ο νικητής της μάχης του Ελ Αλαμέιν στην Αφρική) μάζεψαν χρήματα για τη νομική υπεράσπισή του! Προφανώς δεν ήξεραν όλοι αυτοί ποιος ήταν ο φον Μανστάιν και ξέρουν καλύτερα η Κανέλλη και ο Παφίλης του ΚΚΕ…
Η φράση του φον Μανστάιν την οποία το ΚΚΕ χαρακτήρισε με περισσή ελαφρότητα και ασχετοσύνη ως «απαράδεκτο σύνθημα», λέει ουσιαστικά το αυτονόητο! Δεν έχει ίχνος πολιτικής τοποθέτησης αλλά αποτελεί απόσταγμα τεράστιας πολεμικής πείρας, και θα μπορούσε κάλλιστα να την έχει διατυπώσει με απαράλλακτο τρόπο ένας στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ιουστινιανού, του Τζένγκις Χαν, του Ναπολέοντα ή του Στάλιν. Αποτελεί θέσφατο στη στρατιωτική Ιστορία πως η δύναμη του χαρακτήρα ενός στρατηγού είναι αυτή που δίνει πνεύμα νικητή τον στρατό του. Ορθότατα λοιπόν ο διοικητής του στρατοπέδου στη Λέσβο έγραψε αυτό το απόφθεγμα στον τοίχο διότι αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια. Το γεγονός, όμως, ότι αναγκάστηκε να το σβήσει άρον-άρον για λόγους πολιτικής ορθότητας, φανερώνει πόσο βαθειά έχουν εμποτίσει την ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή οι κομματικές ιδεοληψίες. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, πως όσα δισεκατομμύρια κι αν ξοδέψουμε στις αγορές υπερσύγχρονων όπλων είναι αδύνατον να υπερισχύσουμε σε έναν πραγματικό πόλεμο διότι η στρατιωτική σκέψη και κουλτούρα μας παραμένουν απελπιστικά απηρχαιωμένες και αγκυλωμένες – και απόδειξη αυτού είναι το εντελώς λανθασμένο και αναχρονιστικό σύστημα διοίκησης και ελέγχου που ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ να διατηρούμε, παρά τις στομφώδεις διακηρύξεις περί «Ατζέντας 2030» από έναν υπουργό Άμυνας ο οποίος αποδεδειγμένα ΟΥΤΕ ΞΕΡΕΙ ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ να θεραπεύσει τις μοιραίες αδυναμίες που θα καταδικάσουν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε σίγουρη ήττα σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής τους.
