by Γράφει: Ο Σχης(εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης*
Το 1996 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ονόμασε Ανθυπολοχαγούς συγκεκριμένους αθλητές επειδή κατέκτησαν χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τελέστηκε μάλιστα επίσημη εορτή στη Σχολή Ευελπίδων. Ενώ η κεντρική αίθουσα της Σχολής πήρε το όνομα ενός εξ αυτών. Λες και ο εν λόγω κύριος απελευθέρωσε τη Μακεδονία. Στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες ο ίδιος αθλητής έλαβε δύο προαγωγές και έφτασε στον βαθμό του Ταγματάρχη. Η νοοτροπία αυτή συνεχίστηκε για χρόνια και πολλοί αθλητές έγιναν Αξιωματικοί με την παραπάνω διαδικασία. Πρόσφατα όμως ο νυν Υπουργός της Εθνικής Αμύνης έκανε ένα βήμα παραπάνω και άρχισε να μοιράζει στρατιωτικούς τίτλους σε επιχειρηματίες. Έτσι ονόμασε έφεδρους Ταξίαρχους τους Ευάγγελο Μυτιληναίο, Κωνσταντίνο Βελέντζα και Μιχάλη Τσαμάζ, δίνοντας την εντύπωση ότι εάν κάποιος έχει λεφτά μπορεί να αγοράσει ακόμη και τίτλους.
Και τί έγινε, θα πουν οι υποστηρικτές της εν λόγω πράξης. Και στην Αρχαία Ελλάδα γκρέμιζαν μέρος των τειχών της πόλης όταν υποδέχονταν έναν ολυμπιονίκη. Ναι αυτό είναι αλήθεια. Είναι όμως η μισή αλήθεια, διότι εκείνοι οι ολυμπιονίκες ήταν ταυτόχρονα και οπλίτες, που θα υπερασπίζονταν την πόλη σε περίπτωση εχθρικής ενέργειας. Σήμερα όμως οι περισσότεροι από αυτούς δεν υπηρέτησαν καν θητεία και δεν έπιασαν ποτέ όπλο στα χέρια τους. Πώς λοιπόν αυτοί θα υπερασπιστούν την χώρα και θα τιμήσουν τον κατεχόμενο τίτλο τους; Σε αυτό το επιχείρημα θα απαντήσουν ότι, δεν το έκαναν για να τους κάνουν πολεμιστές. Το έκαναν σε ένδειξη τιμής. Τότε όμως γιατί δεν τους έκαναν ιατρούς; Μα γιατί χρειάζονται γνώσεις για να γίνει κάποιος ιατρός. Τι θέλουν όμως να πουν με αυτό; Ότι οποιοδήποτε έμβιο όν με δύο χέρια και δύο πόδια μπορεί να γίνει Αξιωματικός; Είναι όμως αλήθεια αυτό; Θα μπορούσαμε άραγε να πάρουμε έναν απόφοιτο της φυσικής ή κάποιον μηχανικό και να τον κάνουμε Διοικητή; Θα μπορούσαμε να καταργήσουμε όλες τις Στρατιωτικές Σχολές και να επιλέγουμε Διοικητές Μονάδων και Σχηματισμών από πτυχιούχους άλλων σχολών; Προκειμένου να επιτύχουμε οικονομία κλίμακος; Μιας και δεν θα ξοδεύουμε χρήματα για να κάνουμε Αξιωματικούς αλλά θα τους παίρνουμε έτοιμους από την αγορά; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι όχι. Και αυτό γιατί πέραν του ότι για να γίνει κάποιος Ταγματάρχης θα πρέπει να έχει τελειώσει την αντίστοιχη Στρατιωτική Σχολή. Θα πρέπει επίσης να αποκτήσει και ανάλογη εμπειρία σε διοίκηση ανθρώπων και διαχείριση οπλικών συστημάτων στο πεδίο της μάχης ή το πεδίο των ασκήσεων. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Νομοθέτης καθόρισε ότι χρειάζονται περίπου 15 χρόνια εμπειρίας για να φτάσει κάποιος στον βαθμό του Ταγματάρχη. Κοιτάξτε τι γίνεται αυτήν τη στιγμή στην Ουκρανία. Ενώ έχει πολλά πολεμικά αεροσκάφη, δεν έχει πιλότους ικανούς να τα πετάξουν. Δεν θα αναφερθώ σε Διοικητές Σχηματισμών, διότι εκεί ο Μέραρχος ή ο Ταξίαρχος, με 35 χρόνια εμπειρίας, θα πρέπει να είναι ηγέτης ανθρώπων. Είναι άραγε οι έφεδροι Ταξίαρχοι που έχρισε ο κύριος Υπουργός ικανοί να ηγηθούν ανθρώπων στη μάχη; Και εάν ναι, είναι διατεθειμένοι να το κάνουν;
Εκτός από τα παραπάνω, η απονομή ενός στρατιωτικού τίτλου, δεν θα πρέπει για κανέναν λόγο, να προσβάλει όσους στο παρελθόν απέκτησαν αυτό τον ίδιο τίτλο μέσα από υπεράνθρωπες προσπάθειες. Αλήθεια, ποια θα ήταν η άποψη του Συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη; Για όσους δεν θυμούνται ο Κωνσταντίνος Δαβάκης πήρε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πολέμησε στις μάχες του Σκρα (17 Μαΐου 1918) και της Δοϊράνης (5 Σεπτεμβρίου 1918), όπου η υγεία του υπέστη βαρύτατη βλάβη από ασφυξιογόνα οβίδα. Προήχθη σε λοχαγό επ’ ανδραγαθία το 1918. Με αίτησή του πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα που επέδειξε στη μάχη των υψωμάτων του Αλμπανός. Αποστρατεύτηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1937, με τον βαθμό του Συνταγματάρχη, εξαιτίας της επιβαρυμένης υγείας του. Ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία τον Αύγουστο του 1940 και τοποθετήθηκε Διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου. Όταν εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Κωνσταντίνος Δαβάκης αντιμετώπισε με τους 2.000 άνδρες του την επίλεκτη 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών «Τζιούλια», η οποία αριθμούσε πάνω από 10.000 στρατιώτες. Παρόλα αυτά ο Δαβάκης μετά βίας έγινε Συνταγματάρχης. Μα θα πει ο συνήγορος του διαβόλου, όλοι αυτοί που γίνονται σήμερα Στρατηγοί πολέμησαν; Ή είναι ικανοί ηγέτες; Όχι βέβαια. Τότε γιατί αντιδράς με αυτόν τον τρόπο στην απονομή τίτλων σε αθλητές και επιχειρηματίες; Ποιο είναι το πρόβλημα σου; Ναι, ούτε αυτοί πολέμησαν. Όμως ακολούθησαν την προβλεπόμενη από τον νόμο διαδικασία για να γίνουν στρατηγοί. Κοπίασαν διοικώντας όλα τα αντίστοιχα κλιμάκια των χαμηλότερων βαθμών και απέκτησαν εμπειρίες, οι οποίες θεωρητικά τουλάχιστον, τους κατέστησαν ικανούς. Η απονομή του τίτλου λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα είδος ηθικής αναγνώρισης, αφού ο μισθός τους κατά γενική παραδοχή είναι πενιχρός.
Δεν ισχυρίζεται κανένας ότι οι αθλητές δεν κοπιάζουν για να λάβουν κάποιο μετάλλιο και ότι δεν αξίζουν ανταμοιβών. Αντί όμως να τους κάνουν Αξιωματικούς μόνο και μόνο για να τους δίνουν έναν μισθό κάθε μήνα, χωρίς να υπηρετούν πουθενά, θα μπορούσαν να τους κάνουν καθηγητές σωματικής αγωγής σε ένα πανεπιστήμιο, όπου θα προσέφεραν περισσότερα. Μεταφέροντας την εμπειρία και τις γνώσεις τους σε νεότερους αθλητές. Έτσι, και πιο χρήσιμοι θα ήταν στην κοινωνία και θα βοηθούσαν νέους ανθρώπους να υλοποιήσουν τα όνειρά τους και να κερδίσουν και αυτοί νέα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί όμως δεν τους έκαναν καθηγητές σωματικής αγωγής και προτίμησαν να τους κάνουν άεργους Αξιωματικούς; Μήπως διότι θα αντιδρούσαν τα σωματεία των καθηγητών; Ενώ στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν αντιδράει κανένας. Ούτε καν ο διορισμένος ΑΓΕΕΘΑ, που σίγουρα αντιλαμβάνεται το λάθος.
Κύριε Υπουργέ της Εθνικής Αμύνης μετά από όλα αυτά που κάνετε, μην ψάχνετε να βρείτε γιατί ο αριθμός των νέων που επιλέγουν Στρατιωτικές Σχολές βαίνει συνεχώς μειούμενος. Νομίζω η απάντηση είναι ολοφάνερη.
*MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C
MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
