by Η τουρκική εφημερίδα dailysabah κατηγορεί ουσιαστικά την Κύπρο λέγοντας ότι επειδή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την τουρκία, καταφεύγει στην στρατηγική του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Οι τούρκοι ως συνήθως, ξεχνάνε ότι μερικά χρόνια πριν ήταν αυτοί που χρησιμοποίησαν αυτή την στρατηγική όταν έτρεξαν να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία προκαλώντας αστάθεια. Ξεχνάνε επίσης το τουρκολιβυκό μνημόνιο το οποίο επίσης προκαλεί αστάθεια και σαφώς ξεχνάνε την ένταση που αυτοί προκαλούνε σε όλη την Μέση Ανατολή προσπαθώντας να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα. Συγχαρητήρια λοιπόν στην Κύπρο και τον Κύπριο Πρόεδρο που χρησιμοποιεί αυτή την τακτική. Η παγκόσμια στρατιωτική ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Στην συνέχεια παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν εγγυητή της ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο ξεχνώντας πάλι ότι κατέχουν παράνομα ένα μεγάλο κομμάτι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τελικά όλοι θέλουν ειρήνη. Το θέμα είναι ποια ειρήνη θέλουν; Και η απάντηση είναι αφοπλιστική. Θέλουν την ειρήνη που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Τι γράφει η εφημερίδα.
Πηγή: https://www.dailysabah.com
Υπό τη σκιά της ιρανοϊσραηλινής σύγκρουσης, ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι επισκέφθηκε την ελληνοκυπριακή διοίκηση στις 15-16 Ιουνίου, καθ’ οδόν προς τη σύνοδο κορυφής της G-7 στον Καναδά. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη επίσκεψη του Μόντι σε ξένη χώρα μετά την πρόσφατη σύγκρουση με το Πακιστάν στις αρχές Μαΐου 2025. Αυτό τον κατέστησε επίσης τον πρώτο Ινδό πρωθυπουργό που επισκέπτεται την Κύπρο από το 2002.
Από την αρχή, η ελληνοκυπριακή ηγεσία εξέφρασε την υποστήριξή της στην προσπάθεια της Ινδίας να γίνει μόνιμο μέλος ενός ενδεχομένως διευρυμένου Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Οι ηγέτες εξέφρασαν επίσης την επιθυμία να εμβαθύνουν τη συνεργασία εντός διεθνών οργανισμών και συμφώνησαν να υποστηρίξουν ο ένας τις υποψηφιότητες του άλλου σε πολυμερή φόρουμ. Σε μια αξιοσημείωτη διπλωματική χειρονομία, η ελληνοκυπριακή διοίκηση εξέφρασε την πλήρη υποστήριξή της στη θέση της Ινδίας στο ζήτημα του Κασμίρ και απένειμε στον Μόντι το «Μετάλλιο Μακαρίου», την ύψιστη τιμή που απονέμεται σε ξένους αξιωματούχους.
Οι δύο πλευρές δεσμεύτηκαν να προετοιμάσουν ένα διμερές σχέδιο δράσης για την περίοδο 2025-2029, το οποίο θα καθοδηγεί τις μελλοντικές σχέσεις. Επιπλέον, υπέγραψαν μια «Κοινή Δήλωση για την Εφαρμογή της Συνολικής Συνεργασίας» 10 σημείων. Ένα από τα βασικά στοιχεία αυτής της διακήρυξης είναι η προθυμία της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης να φιλοξενήσει ινδικά πολεμικά πλοία στα λιμάνια της. Η διακήρυξη περιγράφει επίσης σχέδια για κοινή ναυτική εκπαίδευση και τη διαπραγμάτευση ενός Διμερούς Προγράμματος Αμυντικής Συνεργασίας (BDCP) το 2025, με επίκεντρο την ενισχυμένη αμυντική βιομηχανική συνεργασία.
Ποια είναι, λοιπόν, η πραγματική σημασία ή ο «κώδικας» της επίσκεψης του Μόντι, την οποία ορισμένα δυτικά μέσα ενημέρωσης ερμήνευσαν ως «μήνυμα προς την Τουρκία»; Επιφανειακά, η επίσκεψη φαίνεται να αποτελεί μέρος της ευρύτερης στρατηγικής της Ινδίας για την αντιμετώπιση της συμμαχίας Τουρκίας-Πακιστάν-Αζερμπαϊτζάν, ενισχύοντας τους δεσμούς με την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αρμενία.
Ωστόσο, τα κίνητρα πίσω από την επίσκεψη είναι πολύ βαθύτερα. Κύριο μεταξύ αυτών είναι το ενδιαφέρον της Ινδίας για τον Οικονομικό Διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης (IMEC), ο οποίος σχεδιάστηκε ως αντίβαρο στην πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» της Κίνας. Αυτός ο φιλόδοξος διάδρομος, που συνδυάζει θαλάσσια και σιδηροδρομικά δίκτυα, έχει σχεδιαστεί για να συνδέει την Ινδία με την Ευρώπη μέσω της Αραβικής Χερσονήσου και της Ανατολικής Μεσογείου, περνώντας από βασικούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως τα ΗΑΕ, η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία και το Ισραήλ. Δεδομένης της στρατηγικής θέσης της Τουρκίας ως η πιο λογική εμπορική οδός για το εμπόριο Ανατολής-Δύσης, ο αποκλεισμός της από αυτόν τον διάδρομο έδωσε νέα ώθηση στην ελληνοκυπριακή κυβέρνηση να φλερτάρει την Ινδία.
Σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι παρά τους εμπορικούς τους δεσμούς, η σχέση μεταξύ Κίνας και Ινδίας είναι τεταμένη και εύθραυστη λόγω διαφόρων παραγόντων. Για παράδειγμα, η Κίνα έχει ισχυρούς δεσμούς με το Πακιστάν και η Πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» διέρχεται από το Κασμίρ. Επιπλέον, έχουν αμφισβητήσει τις συνοριακές τους διεκδικήσεις στα Ιμαλάια, οι οποίες οδήγησαν ακόμη και στον Σινο-Ινδικό Πόλεμο του 1962.
Δεύτερον, ο Ελληνοκύπριος ηγέτης Νίκος Χριστοδουλίδης φαίνεται για άλλη μια φορά να χρησιμοποιεί τις περιφερειακές εξελίξεις για να δημιουργήσει ένα αίσθημα ασφάλειας από την ανασφάλεια, πιθανώς για εσωτερικό πολιτικό όφελος. Αυτό το κίνητρο είναι εμφανές στην κοινή δήλωση, η οποία αναφέρει εμφανώς τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), μια συνθήκη την οποία η Τουρκία δεν έχει υπογράψει, σε σχέση με τη θαλάσσια κυριαρχία και την ελευθερία της ναυσιπλοΐας. Μέσω αυτού, δίνεται έμμεση υποστήριξη στον λεγόμενο Χάρτη της Σεβίλλης, τον οποίο η Ελλάδα και η ελληνοκυπριακή διοίκηση χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τις αμφισβητούμενες θαλάσσιες αξιώσεις τους στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών που διεκδικούνται από την Τουρκία και την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ).
Περαιτέρω υπογραμμίζει αυτή την πρόθεση το Άρθρο 5 της διακήρυξης, με τίτλο «Ασφάλεια, Άμυνα και Διαχείριση Κρίσεων», το οποίο αναφέρει ότι και οι δύο πλευρές θα ενθαρρύνουν συχνότερες επισκέψεις σε λιμάνια του ινδικού ναυτικού και θα διερευνήσουν ευκαιρίες για κοινές ναυτικές ασκήσεις. Η ελληνική πλευρά έχει υπογράψει στο παρελθόν παρόμοιες συμφωνίες αμυντικής και στρατιωτικής συνεργασίας με χώρες όπως η Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία και το Ισραήλ, με αποτέλεσμα συχνά να γίνεται απλώς πελάτης ξένων όπλων. Η Ινδία φαίνεται τώρα έτοιμη να εισέλθει σε αυτήν την αγορά, ιδίως με την αναπτυσσόμενη βιομηχανία μη επανδρωμένων αεροσκαφών της, αν και είναι απίθανο να αποτελέσει πραγματικό ανταγωνισμό στον προηγμένο και παγκοσμίως ανταγωνιστικό τομέα μη επανδρωμένων αεροσκαφών της Τουρκίας.
Συμπερασματικά, η επίσκεψη του Μόντι μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ακόμη παράδειγμα της ελληνοκυπριακής ηγεσίας που καλλιεργεί την ανασφάλεια υπό το πρόσχημα της ασφάλειας. Ο Χριστοδουλίδης, ανίκανος να ανταποκριθεί εποικοδομητικά στις μεταβαλλόμενες περιφερειακές δυναμικές, επέστρεψε για άλλη μια φορά στην γνωστή λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Αυτή η κοντόφθαλμη και επικίνδυνη προσέγγιση, που καθοδηγείται κυρίως από την εχθρότητα προς τους Τούρκους, τροφοδοτεί μια ατελείωτη αναζήτηση ξένων όπλων και στρατηγικών συμμαχιών, καθιστώντας συχνά την ελληνοκυπριακή διοίκηση ολοένα και πιο εξαρτημένη από πιο ισχυρά κράτη. Κρίσιμο είναι ότι αυτή η πολιτική θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια όχι μόνο του τουρκοκυπριακού αλλά και του ελληνοκυπριακού λαού του νησιού. Η εμβάθυνση της συνεργασίας της ελληνοκυπριακής ηγεσίας με το Ισραήλ έχει μετατρέψει τη νότια Κύπρο σε ζωτική υλικοτεχνική βάση για τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Πολυάριθμες αναφορές υποδηλώνουν ότι οι βρετανικές βάσεις στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια χρησιμοποιούνται για την υποστήριξη των ενεργειών του Ισραήλ στη Γάζα, τον Λίβανο, ακόμη και στο Ιράν, θέτοντας το νησί σε κίνδυνο να γίνει στόχος αντιποίνων. Όλες αυτές οι στρατιωτικές δραστηριότητες διεξάγονται με την πλήρη γνώση και συγκατάθεση της ελληνικής πλευράς. Η πρόσφατη ευθυγράμμιση με την Ινδία προσθέτει περαιτέρω πιθανούς κινδύνους από χώρες όπως το Πακιστάν, το Ιράν και η Κίνα.
Το πιο ξεκάθαρο συμπέρασμα από την επίσκεψη Μόντι, που αντικατοπτρίζει παρόμοιους γεωπολιτικούς ελιγμούς, είναι το εξής: Σε ένα ταχέως επιδεινούμενο παγκόσμιο τοπίο, γεμάτο αστάθεια και βία, η κυριαρχία της ΤΔΒΚ και ο ρόλος της Τουρκίας ως εγγυητή παραμένουν βασικοί πυλώνες της περιφερειακής ειρήνης και σταθερότητας. Αυτή η επίσκεψη και η στάση της ηγεσίας της νότιας Κύπρου ενισχύουν μόνο την εγκυρότητα της «λύσης των δύο κρατών» που πρότεινε ο Πρόεδρος της ΤΔΒΚ, Ερσίν Τατάρ. Στις ταραγμένες πραγματικότητες του σημερινού κόσμου, είναι το μόνο ρεαλιστικό και σταθερό πλαίσιο στο τραπέζι.
