by Γράφει: Ο Michael Rubin
Πηγή: https://www.aei.org
Η υδατοκαλλιέργεια είναι μια τεράστια βιομηχανία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργήσει αθέμιτο πλεονέκτημα.
Οι κινεζικές αλιευτικές μηχανότρατες ταξιδεύουν στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες χωρών από την Κορέα έως την Κένυα. Όταν οι χώρες διαμαρτύρονται ή απλώς απορρίπτουν τις κινεζικές προσπάθειες, όπως κάνουν οι Φιλιππίνες και το Βιετνάμ, το Πεκίνο ισχυρίζεται ότι ψαρεύει στα δικά του χωρικά ύδατά. Εάν αυτό δεν αποθαρρύνει τις μικρότερες χώρες να παραιτηθούν, ο νέος στόλος της Κίνας από πλοία ακτοφυλακής και μικρότερες φρεγάτες θα πυροβολήσει και θα εμβολίσει τους ψαράδες. Η κινεζική υπεραλίευση έχει οδηγήσει ορισμένα ψάρια όπως για παράδειγμα μύδια και γαρίδες, στο χείλος της εξαφάνισης. Ενώ κάποια άλλα όπως το κινέζικο κουπιά, έχουν εξαφανιστεί.
Η κινεζική υπεραλίευση δεν είναι απλώς ένα οικονομικό πρόβλημα ή μια περιβαλλοντική τραγωδία. έχει επίσης μια βαθιά αποσταθεροποιητική επίδραση. Όταν η αλιευτική βιομηχανία της Σομαλίας κατέρρευσε, πολλοί χωρικοί στράφηκαν στην πειρατεία, ενώ άλλοι προσχώρησαν στην al-Shabaab, την τοπική θυγατρική της Αλ Κάιντα. Σε πολλές περιπτώσεις, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα χρησιμοποιεί την υπεραλίευση ως αναπόσπαστο μέρος της αυτοκρατορικής του στρατηγικής «σαλαμοποίησης». Η υπεραλίευση γίνεται μια στρατηγική ασύμμετρου πολέμου για τη σταθεροποίηση των αξιώσεων κυριαρχίας.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η Τουρκία προσπαθεί να προωθήσει τις αυτοκρατορικές της φιλοδοξίες στην Κύπρο, τη Συρία και το Ιράκ. Πρόσφατα η Τουρκία άρχισε να εφαρμόζει την ίδια στρατηγική υπεραλίευσης και στο Αιγαίο.
Η υδατοκαλλιέργεια είναι μια τεράστια βιομηχανία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Η ελληνική βιομηχανία υδατοκαλλιέργειας συνεισφέρει περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Ελλάδας και η αλιευτική βιομηχανία της Τουρκίας προσθέτει 3 δισεκατομμύρια δολάρια στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Τουρκίας.
Ωστόσο, η Τουρκία όλο και περισσότερο επιδιώκει να εξαπατήσει και να εκμεταλλευτεί την κατάσταση προκειμένου να αποκτήσει αθέμιτο πλεονέκτημα. Η Τουρκία επωφελείται από κρατικές επιδοτήσεις και, όπως η Κίνα, αγνοεί τους περιβαλλοντικούς ελέγχους. Επιπλέον, η Άγκυρα επιδοτεί σε μεγάλο βαθμό τη μεταφορά των προϊόντων της μέσω της Turkish Airlines σε περισσότερους από 50 προορισμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, μειώνοντας σημαντικά το κόστος εξαγωγής της. Αυτό επιτρέπει στην Τουρκία να υποτιμήσει την αγορά. Οι τουρκικές εξαγωγές ψαριών κυριαρχούν ολοένα και περισσότερο στις αγορές των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης λόγω των χαμηλότερων δασμών των ΗΠΑ (20 τοις εκατό έναντι 10 τοις εκατό) και των ελέγχων ποιότητας για τα αγαθά που εισάγονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με αυτά που αναπτύσσονται σε αυτήν.
Τούρκοι αξιωματούχοι θα συνεχίσουν να λένε ότι θέλουν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικά στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους διπλωμάτες που είναι αρκετά αφελείς για να τους πιστέψουν. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία φοβάται την Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή οι αυστηροί κανονισμοί της θα εξαντλούσαν την κερδοφορία από πολλές βιομηχανίες και θα στερούσαν από την Τουρκία το πλεονέκτημα που έχει παραμένοντας εκτός του ελέγχου του ομίλου. Όμως τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος σαν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να συμμορφώνονται με τους κανονισμούς για το περιβάλλον. Επιπλέον, οι Έλληνες και οι Κύπριοι πολίτες θα αντιδρούσαν σε οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα επιδίωκε να δώσει προτεραιότητα στο βραχυπρόθεσμο ή προσωπικό κέρδος έναντι της μακροπρόθεσμης υγείας της αλιείας και του περιβάλλοντος.
Αυτή η απόκλιση είναι εμφανής σε σύγκριση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής ιχθυοκαλλιέργειας. Η Τουρκία αύξησε την παραγωγή της από 100.000 τόνους το 2013 σε 556.000 τόνους το 2023. Μια τέτοια αύξηση δεν θα ήταν δυνατή χωρίς επιδοτήσεις και την απουσία κανονισμών και περιβαλλοντικών προτύπων. Την ίδια περίοδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κρατικοί κανονισμοί έχουν περιορίσει την ελληνική παραγωγή στους 130.000 τόνους ετησίως.
Από μόνη της, η αυξανόμενη τουρκική καταπάτηση των ελληνικών αλιευτικών αποθεμάτων μπορεί να φαίνεται ως μια διαφωνία χαμηλού επιπέδου που χαρακτηρίζει πολλούς γείτονες, φίλους και εχθρούς. Στο ευρύτερο πλαίσιο της θαλάσσιας επέκτασης της Τουρκίας «Γαλάζια Πατρίδα» και των προκλήσεων για τις ελληνικές και κυπριακές Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, καθώς και την αυξανόμενη στροφή της προς τον πόλεμο ασύμμετρων και γκρίζων ζωνών, η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες θα πρέπει να αναγνωρίσουν την υπεραλίευση της Τουρκίας ως οικονομικό ιμπεριαλισμό και μια σκόπιμη προσπάθεια βιωσιμότητας των βιομηχανιών εναντίον της οικονομικής οικονομίας.
Όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ θα πρέπει να βοηθήσουν στην περιπολία της Ανατολικής Μεσογείου σε συνδυασμό με το ελληνικό και το κυπριακό ναυτικό για να αναχαιτίσουν, να εμποδίσουν και, αν χρειαστεί, να βυθίσουν Τούρκους λαθροκυνηγούς, αλλά η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες θα πρέπει να υποστηρίξουν την Κύπρο και την Ελλάδα στα διεθνή φόρουμ καθώς φωνάζουν και καταπολεμούν τον οικονομικό ιμπεριαλισμό της Τουρκίας και την παράνομη θαλάσσια δραστηριότητα. Τέλος, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να βοηθήσει την Κύπρο και την Ελλάδα να ανακαινίσουν, να αναβαθμίσουν και να επεκτείνουν την ακτοφυλακή τους.
Μια Κίνα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και στον Ινδικό Ωκεανό είναι αρκετή. η Ανατολική Μεσόγειος δεν χρειάζεται τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να αντιγράφει τον Προέδρο Σι Τζινπίνγκ στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο. Οι πόλεμοι ξεκίνησαν για μικρότερα συμφέροντα από αυτό.
