by Γράφει: Ο Stirlitz
Είναι σαφέστατο πως η Τουρκία όντως δεν πρόκειται να υποχωρήσει σε ΚΑΜΙΑ από τις αξιώσεις της, και οι Τούρκοι ιθύνοντες το έχουν δηλώσει αυτό επανειλημμένα, αλλά για την Ελλάδα μην είστε και τόσο σίγουροι ότι δεν θα το κάνει. Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκόπευε να μην «υποχωρήσει από αυτά που η κοινή γνώμη… θεωρεί δίκαια και κεκτημένα», τότε ο Γεραπετρίτης δεν θα δήλωνε πως «αν είναι να εξασφαλίσω μακροχρόνια ειρήνη στην περιοχή μας, δεν με πειράζει να με πουν και μειοδότη». Φανταστείτε να είχε την ίδια νοοτροπία και ο Μεταξάς το 1940 τι θα γινόταν. Αν ήταν αποφασισμένος να εξασφαλίσει μακροχρόνια ειρήνη για την Ελλάδα χωρίς να νοιάζεται αν τον αποκαλέσουν μειοδότη, τι απάντηση θα έδινε άραγε στο ιταμό τελεσίγραφο των Ιταλών; Θα έλεγε «όχι» ή θα έλεγε «να καθίσουμε βρε παιδιά να το συζητήσουμε, να βρούμε μία λύση»;
Η διαφορά είναι πως «μια συμβιβαστική λύση από το Διεθνές Δικαστήριο» της Χάγης οι Τούρκοι ενδεχομένως να τη θεωρήσουν άδικη επειδή από τα 100 που ζητάνε από την Ελλάδα θα έχουν πάρει τα 50, αλλά εμείς οι Έλληνες που προσερχόμαστε σε διάλογο με την Τουρκία χωρίς να ζητάμε απολύτως τίποτα, είναι λογικό και αναμενόμενο να χάσουμε πάρα πολλά από ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ απόφαση της Χάγης, επομένως είναι αυτονόητο ότι θα αδικηθούμε. Είναι σαν δύο ποδοσφαιρικές ομάδες να κατεβαίνουν στο γήπεδο με τη μία (Ελλάδα) να έχει αποφασίσει εκ των προτέρων ότι δεν θέλει να περάσει ποτέ τη σέντρα αλλά μόνο να αμύνεται για να μην δεχθεί γκολ, και την άλλη (Τουρκία) να παίζει μονότερμα τον αντίπαλο στην περιοχή του. Αν η ομάδα της Τουρκίας νικήσει με 3-0 κάποιοι οπαδοί της θα δυσανασχετήσουν λέγοντας «κάναμε επίθεση επί 90 λεπτά και βάλαμε μόνο 3 γκολ;». Οι οπαδοί της ελληνικής ομάδας όμως τι θα πρέπει να πουν; «Πάλι καλά που χάσαμε μόνο με 3-0»; Δεν θα έχουν κάθε δίκιο να πάρουν με τις ντομάτες τον προπονητή της εθνικής μας ομάδας που έδωσε εντολή στους παίκτες μας να ταμπουρωθούν μέσα στη μεγάλη περιοχή τους; Θα είναι παράλογο αν οι Έλληνες οπαδοί νιώσουν ότι αδικήθηκε η ομάδα μας με το αποτέλεσμα, και ότι ο αγώνας ήταν ουσιαστικά στημένος για να χάσουμε; Αυτό που υποστηρίζουν οι φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι είναι ότι θα πρέπει να δεχθούμε να κατεβούν οι δύο ομάδες (Ελλάδα και Τουρκία) για να παίξουν με τον τρόπο που περιέγραψα, αλλά δεν πρέπει κανένας Έλληνας να διαμαρτυρηθεί για το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι αυτό. Σοβαρά μιλάτε;
Κι όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδέχθηκε ουσιαστικά και τη διχοτόμηση στο Αιγαίο (με την υποχώρησή της στα θαλάσσια πάρκα, αποδεχόμενη να περιοριστούν αυτά μόνο εντός των χωρικών μας υδάτων και όχι εντός της υφαλοκρηπίδας μας) ΚΑΙ το τουρκολιβυκό μνημόνιο (με την πρόσφατη ντροπιαστική υποχώρησή μας στην Κάσο απέναντι στην εξωφρενική αξίωση της Τουρκίας να πρέπει να ζητάμε την άδειά της για οτιδήποτε θέλουμε να κάνουμε έξω από τα 6 ναυτικά μίλια των χωρικών μας υδάτων σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σημείο του Αιγαίου).
Οι συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο για τον καθορισμό ΑΟΖ έγιναν βεβιασμένα και με απαράδεκτη προχειρότητα και είχαν ως αποτέλεσμα να αποδεχθεί η Ελλάδα ταπεινωτικούς όρους, όπως π.χ. το δικαίωμα των Ιταλών να αλιεύουν ελεύθερα ακόμη και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, και τη μειωμένη επήρεια σε δικαιώματα ΑΟΖ όχι μόνο του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου αλλά και της ίδιας της Κρήτης! Επιπλέον, η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο σταμάτησε πολύ ύποπτα στον 28ο μεσημβρινό (ο οποίος περνά από το μέσον της Ρόδου), και παρ’ ότι τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη διατεινόταν πως αυτή η διακοπή ήταν προσωρινή και πως η οριοθέτηση θα επεκτεινόταν στο μέλλον, τώρα ο Γεραπετρίτης τα γυρίζει και δηλώνει ότι η συμφωνία με την Αίγυπτο έχει ολοκληρωθεί και άρα δεν μένει να οριοθετήσουμε άλλη ΑΟΖ μαζί της. Δηλαδή, καληνύχτα για την επήρεια του Καστελόριζου.
Η Ελλάδα είναι αυτή που σύρεται σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία και όχι το αντίστροφο. Η Ελλάδα είναι αυτή που αποδέχεται ότι η Τουρκία είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί στρατιωτικά και διπλωματικά, η Ελλάδα είναι αυτή που έχει αποδεχθεί ουσιαστικά την ήττα της στην αντιπαράθεση με την Τουρκία, και, για να εξασφαλίσει «ήρεμα νερά στο Αιγαίο» για μερικούς μήνες ακόμα, κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να συζητήσει όλες τις εξωφρενικές αξιώσεις που θέτει η Τουρκία, χωρίς η ίδια να ζητά το παραμικρό. Άρα η Ελλάδα από τις διαπραγματεύσεις αυτές έχει μόνο να χάσει, και η Τουρκία έχει μόνο να κερδίσει. Επίσης, με την αχαρακτήριστη Διακήρυξη των Αθηνών η Ελλάδα ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο στους Τούρκους να αποκτήσουν τα μαχητικά αεροσκάφη Eurofighter που τόσο πολύ επιθυμούν, αφού η Γερμανία βλέποντας ότι τα έχουμε βρει με τους Τούρκους, επικαλείται το καλό κλίμα που δήθεν υπάρχει στο Αιγαίο για να άρει τις όποιες αντιρρήσεις της να τους πουλήσει τα προηγμένα αυτά αεροσκάφη – κοινώς, με τη Διακήρυξη των Αθηνών βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας, αφού «ξεπλύναμε» τον Ερντογάν για όλα όσα έχει κάνει σε βάρος μας επί δύο δεκαετίες, και του δώσαμε επιχειρήματα για να μπορεί να ισχυρίζεται ότι με την Ελλάδα δεν έχει κανένα πρόβλημα να εξοπλιστεί η Τουρκία.
Και φυσικά τα Eurofighter που θα παραλάβουν οι Τούρκοι κάθε άλλο παρά «15ετίας» είναι, αφού επιμένουν να παραλάβουν την έκδοση Tranche 4 η οποία είναι η πιο σύγχρονη του τύπου (όπως είναι η αντίστοιχη F3R των δικών μας Rafale), ικανή να εκτοξεύσει τον BVR πύραυλο αέρος-αέρος ενεργού καθοδήγησης και μεγάλου βεληνεκούς Meteor. Ουσιαστικά, με την αγορά της τελευταίας έκδοσης των Eurofighter οι Τούρκοι όχι μόνο αντισταθμίζουν πλήρως την απόκτηση των Rafale από την ελληνική Πολεμική Αεροπορία αλλά και αποκτούν υπεροχή απέναντί μας επειδή τα Eurofighter φέρουν όλα σχεδόν τα καλύτερα όπλα των Rafale και επιπλέον είναι ανώτερα των Rafale σε ορισμένα σημεία. Και για να μην ξεχνιόμαστε, την αναβάθμιση των 84 ελληνικών μαχητικών F-16 σε επίπεδο Viper (δηλαδή Block 70) την είχε αποφασίσει και υπογράψει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, και όχι η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δηλαδή η προηγούμενη κυβέρνηση προικοδότησε την αεροπορία μας με 84 σύγχρονα αεροσκάφη ενώ η παρούσα κυβέρνηση (προς το παρόν) μόνο με 24 (τα Rafale) – και επιπλέον ο εκσυγχρονισμός των F-16 γίνεται σχεδόν εξολοκλήρου στην Ελλάδα, στις εγκαταστάσεις της ΕΑΒ, προσδίδοντας πολύτιμη τεχνογνωσία στους μηχανικούς μας, ενώ από τα πανάκριβα Rafale τα ελληνικά χέρια δεν κατασκεύασαν ούτε πριτσίνι.
Η αντίληψη που θέλει την αγορά πανάκριβων όπλων να αποτελεί ταυτόχρονα και ακλόνητη απόδειξη του πατριωτισμού και του σθένους μιας κυβέρνησης, αποτελεί την τελευταία έμπνευση εξαπάτησης της κοινής γνώμης εκ μέρους της κυβέρνηση Μητσοτάκη η οποία δίνει σχετικές οδηγίες προς τις φιλοκυβερνητικές δημοσιογραφικές πένες. Μα αν οι παραγγελίες όπλων αποτελούσαν ασφαλή δείκτη πατριωτισμού, τότε οι μακράν πιο πατριωτικές ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 50 χρόνων θα ήταν εκείνη του δικτάτορα Παπαδόπουλου η οποία παρήγγελνε όπλα με τη σέσουλα και παράλληλα απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο ανοίγοντας τον δρόμο στην τουρκική εισβολή το 1974, και η κυβέρνηση Σημίτη η οποία υλοποίησε το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της τελευταίας 30ετίας αμέσως μόλις παρέδωσε ντροπιαστικά στους Τούρκους εθνικό έδαφος στα Ίμια. Αυτό που αποφεύγουν εντέχνως να ομολογήσουν όσοι λιβανίζουν την κυβέρνηση είναι πως ο πραγματικός πατριωτισμός δεν αποδεικνύεται από τα όπλα που αγοράζει κανείς, αλλά από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ που έχει να τα χρησιμοποιήσει για την υπεράσπιση της εθνικής του κυριαρχίας και των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, καθώς και από το πόσο φροντίζει την ανάπτυξη της ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΑΜΥΝΤΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ. Και στα δύο αυτά σημεία η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίρνει βαθμό πολύ κάτω από τη βάση. Κάθε φορά που οι Τούρκοι αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα εμείς υποχωρούμε ντροπιαστικά διαβεβαιώνοντας την ελληνική κοινή γνώμη πως δεν τρέχει τίποτα, ενώ παράλληλα η κρατική αμυντική μας βιομηχανία αργοπεθαίνει μέσα σε περιβάλλον πλήρους απαξίωσης και απόλυτης αδιαφορίας.
Όσο για την περίφημη μεταρρυθμιστική «Ατζέντα 2030» που διατυμπανίζει ο Δένδιας όπου βρεθεί κι όπου σταθεί για να παίρνει πόντους δημοφιλίας στις δημοσκοπήσεις και να χτίζει το πολιτικό του μέλλον, πρόκειται για κουταμάρες που χρησιμεύουν μόνο ως επικοινωνιακό τρυκ για την εξαπάτηση των αδαών δεξιών ψηφοφόρων. Ο Δένδιας και οι συν αυτώ ΟΥΤΕ ΞΕΡΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΘΕΛΟΥΝ να θεραπεύσουν τις πραγματικά καίριες αδυναμίες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Και οι αδυναμίες αυτές δεν είναι βεβαίως ούτε η έλλειψη όπλων (αν και στον τομέα των εναέριων και θαλάσσιων drones έχουμε μείνει τραγικά πίσω από τους Τούρκους), ούτε αυτά που διατείνεται ότι θα αλλάξει ο Δένδιας μέχρι το 2030. Είναι η ανικανότητα των ενόπλων μας δυνάμεων να διεξάγουν επιχειρήσεις λόγω του απηρχαιωμένου επιχειρησιακού δόγματος που έχουν, της απουσίας στρατιωτικής σκέψης, της παντελούς έλλειψης πολεμικής εμπειρίας, της αδυναμίας τους να αφομοιώσουν τα διδάγματα των σύγχρονων πολέμων, και του εντελώς ξεπερασμένου και στρεβλού μοντέλου διοίκησης και ελέγχου που έχουν υιοθετήσει, από το οποίο δεν δείχνουν να σκοπεύουν να μετακινηθούν ούτε χιλιοστό. Έτσι όπως είμαστε οργανωμένοι τώρα, ουσιαστικά ο ΜΟΝΟΣ Έλληνας αξιωματικός που έχει τη δυνατότητα να διεξάγει διακλαδικές επιχειρήσεις είναι ο Α/ΓΕΕΘΑ και ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. Ο ρόλος όμως του εκάστοτε Α/ΓΕΕΘΑ ΔΕΝ είναι να διεξάγει επιχειρήσεις αλλά να μεριμνά για να είναι έτοιμες και ικανές οι ένοπλες δυνάμεις να πολεμήσουν υπό την κατάλληλη αλυσίδα διοίκησης. Τα σοβαρά κράτη έχουν καταλάβει αυτό το ζωτικής σημασίας λεπτό σημείο εδώ και μερικές δεκαετίες (οι Αμερικανοί από το 1986 οπότε και πέρασαν τον περίφημο Νόμο Goldwater-Nichols), αλλά εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα και νομίζουμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στο 1940-50. Από άποψη διοίκησης και ελέγχου στο Αιγαίο τα έχουμε κάνει ουσιαστικά σαλάτα, και το μοντέλο που έχουμε σήμερα είναι μία τραγική καταστροφή που απλώς περιμένει να συμβεί.
Υ.Γ. Λίγες μέρες πριν από τις επαναληπτικές βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2023 ο Μητσοτάκης είχε δηλώσει ότι «οι πραγματικοί πατριώτες κρίνονται στην πράξη και όχι στα εύκολα λόγια». Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Μητσοτάκη να αποδείξει στην πράξη πόσο πατριώτης είναι: θα ολοκληρωθεί ποτέ η πόντιση του καλωδίου που θα εξασφαλίσει την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου ή οι δύο κυβερνήσεις θα σκαρφιστούν διάφορες χαζές δικαιολογίες για να ακυρώσουν τελικά το έργο; Το ρωτάω επειδή η Τουρκία δεν επιτρέπει στα σκάφη που κάνουν το έργο ούτε να ξεμυτίσουν από τα χωρικά ύδατα Ελλάδας και Κύπρου, αλλά αμέσως τα μπλοκάρει με τα πολεμικά της πλοία, πιστή στην πάγια θέση της ότι στην Ανατολική Μεσόγειο δεν γίνεται κανένα έργο αν δεν συμμετέχει σ’ αυτό και η Τουρκία. Για να δω τον Μητσοτάκη πόσο πατριώτης είναι…
