by Γράφει: Ο Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος
Η Ευρώπη μετά το 1992 κατέστη περισσότερο ένας ιδεολογικός και ταυτοτικός όρος που παρέπεμπε σε μετασχηματιστικά σχήματα τόσο υπό τη λογική του Κοινωνικού Κονστρουκτιβισμού όσο και αντιστοίχως του Καντιανού Φιλελεύθερου Ιδεαλισμού.
Τα όποια ψήγματα realpolitik στηλιτεύονταν ως αναχρονιστικά και επικίνδυνα..
Η ευρωπαϊκή βιβλιογραφία στις Διεθνείς Σχέσεις εκτροχιάστηκε πλήρως αγνοώντας τον Νεοκλασσικό Ρεαλισμό των 90ς..ενώ κατέκρινε απόλυτα τον κλασικό και δομικό ρεαλισμό του Ψυχρού Πολέμου.
Μετά τη δεκαετία του 2010 σταδιακά επανέρχεται ένα νεοκλασσικό μοτίβο αλλά με πολύ περιορισμένο αντίκτυπο στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων.
Το Zeitenwende και το Re Arm απαιτούν Ρεαλιστικά Προτάγματα και φιλοσοφία που ταιριάζει στην Ευρώπη του Έθνους Κράτους.
Αυτη η πραγματικότητα προσκρούει στη διαμορφωμένη υπερεθνική ταυτότητα της Ε.Ε στο επίπεδο της ηγεσίας, δημιουργώντας ιδεολογική σύγχυση και επί της ουσίας Αντίφαση μεταξύ στόχων και προθέσεων..
Το δίλημμα της Ευρώπης πλέον είναι υπαρξιακό..
Ή θα επανευφεύρει τον εαυτό της μέσω μιας στροφής στην εθνική παρακαταθήκη των Ισχυρών Εθνών και του Ρεαλισμού κατά τη Γκωλλική Παράδοση ,συμπλέοντας στρατηγικά με τις ΗΠΑ σε νέο πλαίσιο ή θα καταστεί γεωπολιτικός παρίας και θα κινδυνεύσει με διάλυση εξαιτίας της Υπερεθνικής της Ουτοπίας της έλλειψης συνοχής και ανταγωνιστικότητας.
Η Απόπειρα Σφυρηλάτησης μιας Υπερεθνικής Ταυτότητας είχε αποτύχει ήδη απ το 2005..όταν η Γαλλική Κοινωνία απέρριψε το Ευρωσύνταγμα…αλλά η ευρωπαϊκή ελίτ κώφευσε..
Μια ευρωπαϊκή ελίτ free rider…η οποία έντρομη ανακαλύπτει την κατά Paretto απειλή αντικατάστασής της..
Η ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία είναι πρόθεση και πρόταγμα χωρίς δομικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα…και χρειάζεται δύο δεκαετίες απόλυτης στοχοπροσήλωσης και βέλτιστης εφαρμογής γεγονός που αντίκειται στις γεωπολιτικές πραγματικότητες..
Η Ευρώπη βιώνει το λεγόμενο Φαινόμενο/Πέταγμα της Πεταλούδας..
Οι εργοστασιακές της ρυθμίσεις το 1992 -1997 ήταν καταρχήν εξόχως προβληματικές…
Βιώνει πλέον το Φαινόμενο που στη Θεωρία του Χάους ονομάζεται Μη Γραμμική Δυναμική…
Ο Μπίσμαρκ το ονόμαζε το Ποδοβολητό των Αλόγων της Ιστορίας…
Ο Τσώρτσιλ το ονόμαζε η Επερχόμενη Καταιγίδα
και ο Ντε Γκωλ Συνεχή Διάλογο με την Ιστορία…
Για την ευρωπαϊκή ελίτ που διαμορφώθηκε στα φιλοσοφικά debates των Φουκό Ντεριντά και Καντ , ισχύει η ρήση του Ταλλευράνδου:
Δεν άκουσαν τίποτα δεν έμαθαν τίποτα..
