by Γράφει: Ο Stirlitz
Από όσα έχουμε βιώσει 5,5 χρόνια τώρα θα έπρεπε, νομίζω, και ο πλέον φανατικός νεοδημοκράτης να έχει αντιληφθεί ότι ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται να τα πάει καλά. Όσα χρόνια κι αν του δώσει ο ελληνικός λαός τη δυνατότητα να κυβερνήσει, και όσο μεγάλο εκλογικό ποσοστό κι αν του χαρίσει, ουσιαστικό θετικό έργο για τους Έλληνες δεν πρόκειται να παράξει. Όσο παραμένει στην εξουσία, η Ελλάδα απλώς χάνει πολύτιμο χρόνο και μένει πίσω σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όσο συντομότερα το χωνέψουμε αυτό, τόσο το καλύτερο θα είναι για τις τύχες του τόπου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν μοιραίο να αποτύχει ως πρωθυπουργός επειδή:
1) Δεν έχει κανένα όραμα για την Ελλάδα το οποίο να μπορεί να συγκινήσει τους Έλληνες (ιδίως τους νέους), να τους συσπειρώσει σε μία κοινή εθνική προσπάθεια, να φέρει εθνική αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, και να αντιστρέψει τον δημογραφικό μαρασμό μας ο οποίος αποτελεί τον Νο 1 υπαρξιακό κίνδυνο για το έθνος μας.
2) Δεν έχει τις αναγκαίες ικανότητες, αλλά και δεν θέλει να διορθώσει το ξεχαρβαλωμένο κράτος, να ανατάξει την εθνική οικονομία και να θεραπεύσει τις χρόνιες παθογένειες που μας κρατούν καθηλωμένους στην υπανάπτυξη και στην υστέρηση, με αποτέλεσμα να μας έχουν ξεπεράσει πλέον ακόμη και οι χώρες του παλαιού ανατολικού μπλοκ έναντι των οποίων είχαμε χρονικό προβάδισμα 44 ετών στην οικονομική ανάπτυξη αλλά το σπαταλήσαμε τα τελευταία 35 έτη.
3) Αποδεδειγμένα δεν επιλέγει ποτέ τους πιο άξιους και κατάλληλους ανθρώπους για τις σημαντικές θέσεις και τα δημόσια αξιώματα, αλλά κάνει πάντα επιλογές προσώπων που εξυπηρετούν μόνο το στενό προσωπικό και πολιτικό συμφέρον του. Επιδιώκει να περιστοιχίζεται από ανθρώπους χωρίς ηθικό ανάστημα και χωρίς δική τους ανεξάρτητη γνώμη, οι οποίοι μοναδικό προσόν έχουν την προθυμία να εκτελούν χωρίς αντιλογία τα κελεύσματά του. Το αν έχουν πραγματικά τις ικανότητες να φέρουν σε πέρας το έργο που αναλαμβάνουν είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει.
4) Δεν αγαπάει και δεν σέβεται πραγματικά τον λαό που κυβερνάει, ούτε το δημοκρατικό πολίτευμα, γι’ αυτό κατάντησε τη Δικαιοσύνη θλιβερή και άβουλη θεραπαινίδα της κυβέρνησης, γι’ αυτό έστησε το παρακράτος των παρακολουθήσεων ώστε να εκβιάζει και να χειραγωγεί τους πάντες, γι’ αυτό δεν ντρέπεται να δηλώνει απροκάλυπτα ότι είναι αντινατιβιστής, και γι’ αυτό δεν δίστασε πολλές φορές να διχάσει τους Έλληνες αντί να τους συσπειρώσει. Γι’ αυτό, επίσης, επιχείρησε με αισχρό τρόπο να συγκαλύψει τις βαρύτατες ευθύνες που υπήρξαν στο φρικτό μαζικό έγκλημα που διέπραξε το διεφθαρμένο κομματικό κράτος στα Τέμπη, και έφθασε στην ηθική κατάντια να βάζει τους παρατρεχάμενούς του να επιτίθενται ακόμα και στους γονείς των θυμάτων που αναζητούν απεγνωσμένα τη δικαίωση των νεκρών τους.
5) Οι προσωπικές προτεραιότητές του δεν είναι το πώς θα προοδεύσει η Ελλάδα αλλά πώς θα πλουτίσει ο ίδιος και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός του, και πώς θα εξασφαλίσει πολιτικό ρόλο στο διηνεκές για τα μέλη της οικογένειάς του.
6) Όλες του οι σκέψεις και οι ενέργειες εξαντλούνται στη φθηνή επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων, στη συγκάλυψη και απόσειση των κυβερνητικών ευθυνών, και στη διαστρέβλωση της αλήθειας μέσω της προπαγάνδας που εκπέμπουν τα αργυρώνητα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, αλλά όλα αυτά μοιραία έχουν ημερομηνία λήξης διότι η αλήθεια δεν είναι δυνατόν να αποκρύπτεται επ’ άπειρον.
7) Η μόνη του έγνοια είναι η νομή της εξουσίας και των πολλαπλών προνομίων που απορρέουν από αυτή. Ξέρει πολύ καλά ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι τόσο σάπιο και διεφθαρμένο ώστε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κλονιστεί ούτε από φυσικές καταστροφές, ούτε από μαζικά δυστυχήματα, ούτε ακόμα και από σκάνδαλα μεγατόνων. Ξέρει καλά ότι μόνο μία πολεμική εμπλοκή με τους Τούρκους (όπως έγινε το 1974 στην Κύπρο) είναι ικανή να ανατρέψει εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό και να φέρει μια νέα Μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Γι’ αυτό ο Μητσοτάκης έχει επιλέξει συνειδητά να κάνει τον ψόφιο κοριό απέναντι στους Τούρκους, να τους καλοπιάνει με υποχωρήσεις, και να έχει ως υπουργό Εξωτερικών έναν ξεδιάντροπο οσφυοκάμπτη. Είναι πρόθυμος και έτοιμος να ταΐσει το τουρκικό θηρίο με σάρκες της Ελλάδας προκειμένου να το κρατάει χορτάτο και να έχει και ο ίδιος το κεφάλι του ήσυχο ώστε να συνεχίζει να απομυζά τον κρατικό κορβανά. Φροντίζει όμως να κρύβεται πίσω από αγορές πανάκριβων όπλων ενώ οι πάντες αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχει ούτε ίχνος πολιτικής βούλησης στον Μητσοτάκη να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία μας, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και, κυρίως, την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Όπως έχω ξαναγράψει, πιστεύω πως το τέλος του 2025 δεν θα βρει τον Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου. Μέχρι να έρθει η ώρα όμως που αυτός ο κυνικός αμοραλιστής θα αποχωρήσει από το εσωτερικό πολιτικό προσκήνιο με οποιοδήποτε πρόσχημα, έχουμε δύσκολους μήνες μπροστά μας όπου θα δοκιμαστεί η αντοχή μας. Για τους λόγους που εξέθεσα παραπάνω είναι αναπόφευκτο να συνεχίσουν να συμβαίνουν στην πατρίδα μας καταστάσεις που θα μας πληγώνουν και θα μας εξοργίζουν. Ο Μητσοτάκης μπορεί να μην έχει αξιόλογη αντιπολίτευση να τον ελέγχει αλλά έχει την πιο σκληρή αντιπολίτευση που θα μπορούσε να του τύχει: την ίδια τη ζωή. Δυστυχώς για όλους μας η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και δεν υπακούει στα επικοινωνιακά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί κατά κόρον η σημερινή κυβέρνηση. Έχει μάλιστα την πολύ κακή συνήθεια να αποκαλύπτει τα κακώς κείμενα που οι πολιτικοί προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί, και να γκρεμίζει τα εύπεπτα πολιτικά αφηγήματα με τα οποία τα κόμματα εξουσίας παραμυθιάζουν τους ψηφοφόρους τους.
Στο εύλογο ερώτημα «ωραία, να μην ψηφίσουμε ξανά Μητσοτάκη, αλλά και ποιον να ψηφίσουμε;» η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, αφού βάλει κάτω την κρίση του και το μυαλό του. Αν όντως ισχύει αυτό που ακούμε 50 χρόνια τώρα να επαναλαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί μας, τότε «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Θα πρέπει λοιπόν ο καθένας μόνος του να βρει ποιος είναι ο δρόμος της εξόδου από τη βαθιά και παρατεταμένη ηθική παρακμή που ζούμε, η οποία, αν συνεχιστεί, θα μας οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε εθνικές συμφορές. Όταν κάνουμε τις πολιτικές επιλογές μας μπροστά στην κάλπη θα πρέπει να γινόμαστε ψυχρά αντικειμενικοί και να θυμόμαστε ότι εκπτώσεις στη διακυβέρνηση της πατρίδας μας δεν χωρούν. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως όλοι εμείς οι σημερινοί Έλληνες είμαστε απλώς περαστικοί από αυτόν τον ιερό τόπο που φέρει τόσο βαρύ και ένδοξο όνομα. Δεν είμαστε ιδιοκτήτες του, είμαστε απλώς οι προσωρινοί διαχειριστές του. Η δική μας διαδρομή δεν είναι παρά λίγα μέτρα στην αέναη σκυταλοδρομία της μακράς Ιστορίας της Ελλάδας. Ας έχουμε ως γνώμονά μας ότι με τις πολιτικές επιλογές μας δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και τα μικροσυμφέροντά μας αλλά να τιμούμε τους προγόνους μας και τις θυσίες τους, και ταυτόχρονα να προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε μία καλύτερη πατρίδα για τις μελλοντικές γενιές Ελλήνων που θα έρθουν.
Νομίζω ότι την καλύτερη νουθεσία για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, τη δίνει με τον πιο περιεκτικό τρόπο η γνωστή ευαγγελική περικοπή: «Πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισίν oι εισερχόμενοι δι’ αυτής, ότι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν. Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες. Από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς».
