by Πόσο σοβαρό είναι για τις Ένοπλες Δυνάμεις το παράπτωμα του να είσαι ασκεπής;
Κατά καιρούς επανέρχεται στην δημοσιότητα το θέμα του μπερέ και το εάν Αξιωματικοί και οπλίτες κυκλοφορούν ασκεπής ή όχι. Από ότι φαίνεται ο ΑΓΕΕΘΑ έδωσε εντολή στην στρατονομία να γράφει όσους κυκλοφορούν ασκεπής. Με αφορμή αυτή την εντολή, τον κατηγορούν ότι αντί να ασχοληθεί με τα σοβαρά θέματα που απασχολούν το υπουργείο αυτός ασχολείται με ανούσια θέματα όπως αυτό του μπερέ. Και όμως κύριοι ο μπερές είναι το σοβαρότερο θέμα αυτή την στιγμή σε όλες τις Ένοπλες Δυνάμεις. Εάν ο Αξιωματικός και ο οπλίτης δεν μπορούν να εφαρμόσουν μια απλή εντολή που λέει φοράμε τον μπερέ μας σε όλους τους εξωτερικούς χώρους, τότε πώς θα εφαρμόσει εντολές που θα θέτουν σε κίνδυνο την ζωή του;
Κάποιοι δικαιολογούνται λέγοντας ότι πονάει το κεφάλι τους και δεν μπορούν να τον φοράνε. Οι γυναίκες λένε ότι τις χαλάει την κόμμωση ή ότι τις ασχημίζει. Μερικοί υποστηρίζουν ότι δεν έγινε και τίποτα εάν δεν τον φοράνε και ότι αυτό δεν δείχνει ότι είναι απείθαρχοι. Προσθέτουν δε, ότι όταν χρειαστεί στον πόλεμο να είναι πειθαρχημένοι τότε θα το κάνουν. Η αλήθεια όμως είναι ότι στον πόλεμο θα συμπεριφερθούμε όπως μάθαμε να συμπεριφερόμαστε στην ειρήνη. Πάλι θα βρούμε μια δικαιολογία για να μην κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε, γιατί απλούστατα αυτό μάθαμε να κάνουμε από την ειρήνη. Αν αύριο το πρωί αποφασίσει η ηγεσία να κυκλοφορούν όλοι με ένα κομπολόι στο χέρι, αυτό θα αποτελεί νόμο για τον στρατό και θα πρέπει να εφαρμόζεται με θρησκευτική ευλάβεια. Δεν έχει καμία σημασία ποια είναι η εντολή. Σημασία έχει η εφαρμογή της. Μα θα πει κάποιος εάν ο αρχηγός του Στρατού είναι τρελός και δίνει τρελές εντολές εμείς πρέπει να υπακούμε σε ότι διατάξει; Ναι αυτό πρέπει να κάνουμε γιατί οι Ένοπλες Δυνάμεις στηρίζονται στην απόλυτη εφαρμογή των εντολών. Για αυτό τον λόγο ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων επιλέγεται από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Γιατί όμως είναι σημαντικό ο ηγέτης να επιβάλει την πειθαρχεία σε μικρά θέματα;
Ίσως το σημαντικότερο παράδειγμα ηγέτη στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία είναι ο πρωθυπουργός της Σιγκαπούρης ο Lee Kuan Yew. Ο Lee ανέλαβε πρωθυπουργός το 1959 και παρέμεινε στην θέση αυτή μέχρι το 1990. Αν και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο του Cambridge, κατόρθωσε να μετατρέψει την Σιγκαπούρη από μια τριτοκοσμική, καταχρεωμένη και διεφθαρμένη χώρα σε μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη. Μια από τις πρώτες μεταρρυθμίσεις που επέβαλε ο Lee ήταν ο νόμος για την αντικοινωνική συμπεριφορά. Αυτός ο νόμος προέβλεπε πρόστιμο 250$ σε όποιον πέταγε σκουπίδια στον δρόμο, σε όποιον έφτυνε ή κάπνιζε σε δημόσια κτήρια ή έπαιζε σε παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες. Η δε τιμωρία για τη διακίνηση ναρκωτικών ήταν ο θάνατος. Ο Lee χαρακτηρίστηκε από πολλούς δικτάτορας. Το αποτέλεσμα όμως τον δικαίωσε πλήρως και τον κατέστησε ηγέτη, μιας και ο λαός της Σιγκαπούρης τον εμπιστεύθηκε για 30 χρόνια. Από το παράδειγμα του Lee συμπεραίνουμε ότι ο ηγέτης τιμωρεί αυστηρά τα μικρά παραπτώματα, για να μην χρειαστεί ποτέ, να καταφύγει σε μεγάλες ποινές για μεγάλα αδικήματα. Αντίθετα στην Ελλάδα της απόλυτης ασυδοσίας που κανένας δεν ασχολείται με αυτούς που πετάνε σκουπίδια στους δρόμους έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων παιδική εγκληματικότητα. Όταν ο Lee εγκατέλειψε την πολιτική, πολλοί ηγέτες τον έπαιρναν τηλέφωνο για να τον συμβουλευτούν.
Αλήθεια ποιος Έλληνας πολιτικός μπορεί να ισχυριστεί ότι πέτυχε κάτι τέτοιο;
