by Γράφει: Ο Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης*
Όταν το μόνο εργαλείο που έχεις στα χέρια σου είναι το σφυρί, τότε όλα τα προβλήματα μοιάζουν με καρφιά. Το παραπάνω ισχύει απόλυτα για τον νομικό κύριο Δένδια ο οποίος αντιμετωπίζει τις Ένοπλες Δυνάμεις σαν οικονομικό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Έτσι με μοναδικό του κριτήριο την εξοικονόμηση χρημάτων και την κατασκευή του πρωθυπουργικού του προφίλ για την μετά Μητσοτάκη εποχή, κλείνει ότι βρει μπροστά του και καταργεί όποιον θεσμό νομίζει ότι είναι κοστοβόρος. Με αυτό τον τρόπο πιστεύει ότι θα πείσει τους πολίτες να τον ψηφίσουν προκειμένου να βάλει σε τάξη τα οικονομικά του κράτους, αφού πέτυχε να βάλει σε τάξη τα οικονομικά των Ενόπλων Δυνάμεων. Προσπαθώντας λοιπόν να μειώσει ακόμα περισσότερο το κόστος σκέφτηκε πρώτον να αυξήσει τον χρόνο παραμονής των Αξιωματικών στους μικρότερους βαθμούς έτσι ώστε όταν φτάνουν στον βαθμό του Σχη να είναι όλοι 60 χρονών. Και δεύτερον να δημιουργήσει το Σώμα Υπαξιωματικών θέτοντας σε αυτούς τον βαθμό του Ανθυπασπιστή ως καταλυτικό βαθμό για την αποστρατεία τους. Είναι όμως σωστή αυτή η απόφαση του; Μπορεί ένας Αξιωματικός ή γενικότερα ένας στρατιωτικός να κάνει αυτά τα καθήκοντα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Αντέχει σωματικά; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από αυτές τις ενέργειες.
Πρώτα απ’ όλα ο νέος νόμος για τους Υπαξιωματικούς θα πλήξει ανεπανόρθωτα το ηθικό τους. Διαφορετικά συμπεριφέρεται κάποιος που ξέρει ότι μπορεί να προαχθεί μέχρι τον βαθμό του Ανχη και διαφορετικά κάποιος που ξέρει ότι ο καταλυτικός βαθμός με τον οποίο θα αποστρατευθεί είναι ο βαθμός του Ανθστη. Σαν αντίλογο ο κύριος Υπουργός θα χρυσώσει το χάπι δίνοντας μια πενιχρή αύξηση. Όμως αυτό είναι μισή αλήθεια διότι στην πράξη, μειώνει τα εισοδήματα που θα έπαιρναν μακροπρόθεσμα από αύξηση μισθού λόγο προαγωγής. Κατά την διάρκεια της θητείας μου στις Ένοπλες Δυνάμεις συνάντησα πάρα πολλούς Υπαξιωματικούς που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν τέλεια σε καθήκοντα μεγαλύτερης ευθύνης ή Υπαξιωματικούς που ήταν πολύ καλύτεροι από πολλούς Αξιωματικούς. Η Στρατιωτική Ιστορία μάλιστα επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που ξεκίνησαν ως απλοί Στρατιώτες και κατόρθωσαν να γίνουν Στρατηγοί, Αρχηγοί του Στρατού ή ακόμα και Πρωθυπουργοί. Ο Νικόλαος Πλαστήρας τον Δεκέμβριο του 1903 κατατάχθηκε στον Στρατό με τον βαθμό του Δεκανέα. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους, στην Μικρασιατική Εκστρατεία όπου οι τούρκοι τον αποκαλούσαν με το προσωνύμιο Μαύρος Καβαλάρης. Τον Ιανουάριο του 1924 παραιτήθηκε με τον βαθμό του Αντιστράτηγου. Μετά το τέλος του Β’ΠΠ διετέλεσε τρείς φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μην τελείωσε την Σχολή Ευελπίδων αλλά έμαθε να διοικεί μέσα στα πεδία των μαχών. Αλήθεια κύριε Δένδια πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα, εάν κάποιος νόμος απαγόρευε αυτόν τον άνθρωπο να προαχθεί; Μήπως λοιπόν θα ήταν σωστότερο να υπάρχουν κριτήρια για την προαγωγή τους και όχι κάθετες απαγορεύσεις;
Όσον αφορά τον νόμο για τους Αξιωματικούς και την αύξηση του χρόνου παραμονής σε χαμηλότερους βαθμούς, πέραν ότι θα πλήξει το ηθικό θα έχει σαν μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα την δημιουργία ενός Στρατού γερόντων. Σε μία μάχιμη Μονάδα ο μεγαλύτερος σε ηλικία θα πρέπει να είναι ο Διοικητής της Μονάδας και ο οποίος δεν θα πρέπει να είναι μεγαλύτερος από 40 ετών, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας στην μάχιμη Μονάδα θα πρέπει να είναι το πολύ 35. Και αυτό γιατί είναι πολύ εύκολο για κάποιον καθηγητή πανεπιστημίου να συνεχίζει να διδάσκει μέχρι τα 60. Δεν είναι όμως το ίδιο εύκολο για έναν οδηγό άρματος να συνεχίζει να οδηγεί άρμα στα 60 ή να πέφτει με το αλεξίπτωτο και φόρτο μάχης ή να κάνει τον Διοικητή της Μονάδος. Δε μία Μεραρχία ο Διοικητής θα πρέπει να είναι το πολύ 55, ενώ ο Αρχηγός του Στρατού το πολύ 60. Και αυτό γιατί όπως λέει και το αρχαίο ρητό, μπορεί το πνεύμα να είναι πρόθυμο η σαρξ όμως είναι ασθενής.
Εξαιτίας λοιπόν της σωματικής αδυναμίας, σε όλα τα σοβαρά κράτη οι οπλίτες πενταετούς υποχρέωσης αποστρατεύονται άμεσα με την συμπλήρωση της πενταετίας. Γιατί όμως αυτοί πετυχαίνουν στην υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων και εμείς δεν μπορούμε; Η απάντηση είναι απλή. Κατά την διάρκεια αυτής της πενταετίας έχουν φροντίσει να τους αναπτύξουν έτσι ώστε να μπορούν να βρουν δουλεία άλλου. Ο Στρατός για αυτούς είναι σχολείο, είναι ένα ακόμα σκαλοπάτι στην σταδιοδρομία τους. Βέβαια οι διάφοροι σύμβουλοι του υπουργείου οικονομικών υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να βγαίνει στην σύνταξη σε μικρή ηλικία και έχουν δίκαιο σε αυτό που λένε. Η λύση όμως σίγουρα δεν είναι αυτή που προτείνει ο κύριος Υπουργός και οι Στρατηγοί που διάλεξε να έχει δίπλα του. Η λύση που επιλέξαν μπορεί να εξοικονομεί χρήματα, αλλά είναι ότι χειρότερο για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ήρθε ο καιρός κύριοι Στρατηγοί να διδαχθείτε από τον Στρατηγό των Στρατηγών τον Μακρυγιάννη και να αντιληφθείτε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και υποκινείται διαφορετικά κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Αυτό που για τον Α είναι πολύ δύσκολο για τον Β μπορεί να είναι βαρετό. Εάν το 100 είναι δύσκολος στόχος για τον Α και εύκολος για τον Β τότε είναι ακατάλληλος και για τους δύο, γιατί ο μεν πρώτος θα απογοητευτεί από την αποτυχία ο δε δεύτερος θα βαρεθεί. Άρα με τα νομοσχέδια που ψηφίζετε και συνυπογράφετε θα κάνετε ένα στράτευμα γεμάτο από απογοητευμένους ανθρώπους με ότι αυτό συνεπάγετε. Ήρθε ο καιρός να καταλάβετε την διαφορά μεταξύ αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας.
Κύριοι Αρχηγοί μέσα στα καθήκοντα σας είναι και η ενημέρωση του κυρίου Υπουργού για θέματα που δεν έχει γνώσεις. Πείτε του λοιπόν ότι κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Αν δεν σας ακούει παραιτηθείτε και μην κρύβεστε πίσω από αυτόν. Διότι όταν θα γίνει το κακό, ο κύριος Υπουργός θα δικαιολογηθεί λέγοντας ότι δεν τον ενημερώσατε. Ότι δηλαδή είπε ο Γούναρης για τον Χ”ανέστη το 1922.
*MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C
MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
