by Γράφει: Ο Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης*
Ήμουν υπίλαρχος όταν το 1990 άκουσα για πρώτη φορά την έκφραση “αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων”. Όμως από τότε μέχρι σήμερα δεν είδα τίποτα ουσιαστικό. Πρόσφατα ο νομικός υπουργός Εθνικής Αμύνης κύριος Δένδιας, δήλωσε ότι θα ξανά αναδιοργανώσει τις Ένοπλες Δυνάμεις και ότι θα κλείσει πολλά στρατόπεδα που κατά την γνώμη του είναι άχρηστα. Πρόσθεσε μάλιστα ότι θα μειώσει και τον αριθμό των Αξιωματικών προκειμένου να πετύχει την αναλογία 9 Υπαξιωματικών για κάθε Αξιωματικό. Όλοι θα συμφωνήσουμε με τον κύριο υπουργό, ότι υπάρχουν άχρηστα στρατόπεδα. Και ότι τα μεγαλύτερα στρατόπεδα πετυχαίνουν οικονομίες κλίμακος. Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ είναι το ποια στρατόπεδα πρέπει να κλείσουν και το πώς θα γίνει αυτό. Γιατί όμως φτάσαμε μέχρι εδώ και ποιος φταίει;
Για πολλά χρόνια, ανίκανες στρατιωτικές ηγεσίες που επιλέγονταν με καθαρά κομματικά κριτήρια, ελάμβαναν αποφάσεις για άνοιγμα στρατοπέδων, όχι με βάση το Εθνικό συμφέρον αλλά με βάση το κομματικό. Έτσι διάφοροι Στρατηγοί άνοιγαν στρατόπεδα στο χωρίο τους για να φέρουν ανάπτυξη και να γίνουν δημοφιλείς. Όπως ακριβώς διάφοροι πολιτικάντιδες έκαναν πανεπιστήμιο στην Ορεστιάδα. Και πείτε μου εσείς ποιος σοβαρός καθηγητής θα πάει στην Ορεστιάδα να διδάξει. Η τοπική κοινωνία όμως έβλεπε μια μικρή οικονομική άνθηση. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ένα στρατόπεδο σε ένα μικρό χωρίο μπορεί να προσθέσει μερικά εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο στην τοπική αγορά. Έτσι και ο Στρατηγός ήταν ικανοποιημένος και ο τοπικός βουλευτής ήταν χαρούμενος γιατί θα εκλεγόταν ξανά στις επόμενες εκλογές. Αυτή η ψεύτικη ανάπτυξη που δημιούργησαν και γιγάντωσαν οι δήθεν πολιτικοί ηγέτες δημιούργησε στους πολίτες σύνδρομο στέρησης. Δεν με πιστεύετε; Τον Αύγουστο του 2013 οι κάτοικοι στο Αμύνταιο Φλώρινας έστησαν μπλόκο έξω από την πύλη του στρατοπέδου Παπαπέτρου διαμαρτυρόμενοι για την απομάκρυνση του στρατοπέδου από την περιοχή τους. Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι το μοναδικό. Εάν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε σωρεία παρομοίων περιστατικών, που δείχνουν την απόλυτη εξάρτηση όλων από το κράτος. Το οποίο φροντίζει να παρέχει δημόσιο χρήμα για να εξαγοράζει ψήφους και να εξασφαλίζει την διατήρηση της εξουσίας. Δυστυχώς για τους πολιτικούς. Η οικονομική δυσπραγία, περιόρισε αρκετά την δυνατότητα δωρεάν χρήματος. Έτσι ο κύριος υπουργός της Εθνικής Άμυνας, προσπαθώντας να κτίσει το πρωθυπουργικό του προφίλ, σκέφτηκε να πρωτοτυπήσει χρησιμοποιώντας παλιές μεθόδους.
Σκέφτηκε λοιπόν να κλείσει άχρηστα στρατόπεδα και να απολύσει προσωπικό για να εξασφαλίσει οικονομίες κλίμακος. Και ως δια μαγείας θα μας κάνει πλούσιους πουλώντας οικόπεδα πρώην στρατοπέδων. Δεν είναι όμως αυτός ο ίδιος υπουργός, που πριν από μερικούς μήνες σπατάλησε εκατομμύρια σε ένα αχρείαστο μνημείο; Τότε δεν έπρεπε να κάνει οικονομία; Το σημαντικό ερώτημα όμως εδώ δεν είναι ούτε οι αντιδράσεις των κατοίκων αλλά ούτε και το εάν πρέπει να κλείσουν τα στρατόπεδα. Το ερώτημα είναι εάν οι αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται με μοναδικό κριτήριο την εξοικονόμηση χρημάτων είναι σωστές και δεν θέτουν σε κίνδυνο την Εθνική Άμυνα. Η αλήθεια είναι πως οι αποφάσεις που σχετίζονται με την Εθνική Άμυνα, είναι από την φύση τους πάρα πολύ δύσκολες. Και αυτό γιατί περιλαμβάνουν πάρα πολλές μεταβλητές. Μια από αυτές είναι σίγουρα η οικονομία. Εξάλλου, πώς μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τον Σουν Τζου. Ο οποίος είπε αναφορικά με το θέμα, ότι ο ηγέτης θα πρέπει να κερδίσει τον πόλεμο χωρίς να καταστρέψει οικονομικά το κράτος.
Σε αυτή την δύσκολη εξίσωση έρχομαι εγώ τώρα να προσθέσω μία ακόμα σημαντική μεταβλητή, αυτή του χρονικού περιορισμού σε σχέση με την επιστράτευση. Φαντάζομαι πως οι σοφοί σύμβουλοι του υπουργού του είπαν ότι θα λύσουν το πρόβλημα των Μονάδων που θα κλείσουν με επιστράτευση. Για αυτούς τους σύγχρονούς αυλικούς η επιστράτευση λειτουργεί σαν από μηχανής θεός, που επιλύει όλα τα προβλήματα. Όντως το 1940 η 8η Μεραρχία στην ήπειρο, έδωσε στην τότε στρατιωτική ηγεσία τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρώσει όχι μόνο την επιστράτευση της αλλά και να προωθήσει τις δυνάμεις της στο μέτωπο. Υπάρχουν όμως δύο βασικές διαφορές ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Η πρώτη λέγεται πολεμική εμπειρία. Ο τότε Ελληνικός Στρατός ήταν εμπειροπόλεμος. Οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες είχαν πολεμική εμπειρία από την Μικρασιατική εκστρατεία. Σήμερα αυτός ο παράγοντας δεν υπάρχει. Δεύτερο και κυριότερο είναι η τεχνολογία. Η οποία επηρεάζει τα μέγιστα τον παράγοντα χρόνο. Ποιο ήταν το βεληνεκές του πυροβολικού τότε και ποιο είναι σήμερα; Ποια ήταν η ταχύτητα μετακινήσεων στρατευμάτων τότε και ποια είναι σήμερα; Ποια ήταν η ταχύτητα των πολεμικών αεροσκαφών και ποιες οι δυνατότητες προσβολής στόχων σε βάθος τότε και ποιες είναι σήμερα; Πως επηρέασαν τα σημερινά drones τις στρατιωτικές επιχειρήσεις; Με απλά λόγια το πυροβολικό του 1940 μπορεί να ήθελε μια ολόκληρη εβδομάδα για να προωθηθεί σε θέσεις από όπου θα μπορούσε να προσβάλει τους επιθυμητούς στόχους. Σήμερα όμως μια εχθρική πυροβολαρχία μπορεί να προσβάλει άμεσα στόχους σε μεγάλο βάθος χωρίς να χρειαστεί να μετακινηθεί ούτε ένα μέτρο. Τα σημερινά drones μπορούν να πετάξουν από την βάση τους και να προσβάλουν στόχους σε μεγάλο βάθος και σε μηδενικό χρόνο. Δηλαδή η σημερινή τεχνολογία, κυριολεκτικά κατέστησε την επιστράτευση απολίθωμα του παρελθόντος. Κανένας σοβαρός στρατός δεν μπορεί ποια να θεωρεί την επιστράτευση σαν λύση. Όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν έχει απέραντες εδαφικές εκτάσεις να παραχωρήσει για να κερδίσει χρόνο. Ούτε μπορεί να ελπίζει ότι θα βρει αξιόμαχους Αξιωματικούς από την εφεδρεία. Μα θα πούνε οι κύριοι της κυβέρνησης, δεν χρειάζεται να είμαστε σε τέτοια επιφυλακή.
Καθότι με τις διπλωματικές ενέργειες του ο κύριος πρωθυπουργός, θα εξασφαλίσει την ειρήνη, παραχωρώντας στους τούρκους το μισό Αιγαίο. Όπως ακριβώς έκανε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την συμφωνία των Πρεσπών, η οποία παραχώρησε όνομα και ιστορία σε ένα ανύπαρκτο κράτος. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να μας εξηγήσουν με σοβαρά επιχειρήματα, για ποιο λόγο θα πρέπει να διατηρούμε έναν πανάκριβο στρατό εάν δεν σκοπεύουμε να τον χρησιμοποιήσουμε; Για ποιο λόγο αγοράζουμε φρεγάτες και αεροσκάφη εάν δεν υπάρχει εχθρός; Δυστυχώς όμως για εμάς, ο κύριος Ερτογάν έρχεται να μας αφυπνίσει από τον λήθαργο μας, με την ρεαλιστική του πολιτική. Σύμφωνα λοιπόν με τα ΜΜΕ της τουρκίας, ο Ερτογάν προωθεί με φοβερή δεξιοτεχνία υπογραφή ΑΟΖ με το νεοσύστατο κράτος της Συρίας. Έτσι αιφνιδιάζοντας Κύπρο και Ελλάδα θα πετύχει να κλέψει την Κυπριακή ΑΟΖ και να κυριαρχήσει σε όλη την ανατολική Μεσόγειο. Αλήθεια που ήταν όλο αυτό τον καιρό τα υπουργεία εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας; Δεν το είδαν αυτό να έρχεται;
Κύριε υπουργέ η διατήρηση πολλών Μονάδων είναι κοστοβόρα και δημιουργεί οικονομική πίεση σε όλο τον κρατικό μηχανισμό. Κατά συνέπεια επιβάλλεται να δημιουργηθούν οικονομίες κλίμακος. Προσέξτε όμως γιατί εάν αποφασίσετε μόνο με βάση την οικονομία θέτετε σε κίνδυνο την Εθνική Άμυνα. Αλήθεια κύριε υπουργέ γνωρίζετε εσείς και οι κόλακες σας, πόσο κοστίζει η πατρίδα μας;
*MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C
MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
