by Γράφει: Αντγος (εα) Γώργιος Λιακούρης*
Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε ο πρωτότοκος γιος του δημοδιδασκάλου Δικαίου και της Σοφίας Δαβάκη και της Σοφίας. Γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1897 στο χωριό Κεχριάνικα της επαρχίας Οιτύλου της ευάνδρου και ηρωοτόκου Μάνης.
Το πότε, πως και γιατί απεφάσισε να γίνει αξιωματικός το περιγράφει ο ίδιος σε ανευρεθείσες στο αρχείο του σημειώσεις με το γενικό τίτλο «σκέψεις και λογισμοί στην Πίνδο».
Να τι αναφέρει: «Η μεγαλυτέρα ανάμνησις της παιδικής μου ηλικίας ήταν το 1907. Ο καπετάν Γέρμας(πρόκειται για τον Μανιάτη Μακεδονομάχο ανθυπολοχαγό Τσοτάκο) είχε σκοτωθεί στα Μακεδονικά. Ένα μεσημέρι ο πατέρας μου έφερε την εφημερίδα στη Ρούγα του χωριού και την εδιάβαζε. Ήμουνα συνεχίζει ο Δαβάκης τότε δέκα χρονών. ..και άκουγα με μεγάλη συγκίνηση
τον πατέρα μου. Σε μια στιγμή ο πατέρας μου είπε: “Ε και νάμουνα ανύπαντρος και να μην είχα παιδιά! Να πήγαινα αντάρτης!”. Δεν είπα τίποτα, το παιδιάστικο μυαλό μου όμως δούλεψε και έκαμε τη σκέψη: «έννοια σου! Σαν μεγαλώσω θα πάω εγώ», από τότε μου γεννήθηκε η ιδέα να πάω στη ΣΣΕ και να γίνω αξιωματικός. Και έτσι με τη βοήθεια του θεού και με στερήσεις
της οικογενείας μου έγινα αξιωματικός και έθεσα εαυτόν στην υπηρεσία τα πατρίδος».
Μη μας διαφεύγει ότι όνειρο και ιδανικό κάθε Μανιάτη ήταν να γίνει «καπετάνιος και να φορέσει σπαθί».
Τη δύσκολο περίοδο της εφηβείας ο νεαρός Δαβάκης την πέρασε αλώβητος και ωρίμασε μάλλον γρήγορα. Σε αυτό συνετέλεσαν οι αυστηρές οικογενειακές παραδόσεις και η βαθιά του χριστιανική του πίστη. Είναι χαρακτηριστικό ότι προ πάσης ενεργείας επεκαλείτο τη βοήθεια του θεού, έκανε το σταυρό του, ενώ αργότερα προ πάσης πολεμικής του ενεργείας έλεγε: «εμπρός και ο θεός βοηθός», ενώ στο τέλος δε, δεν παρέλειπε, ως συνήθως γίνεται, να ευχαριστεί το Θεό για τη βοήθειά του.
Το Σεπτέμβριο του 1913 εισέρχεται στη ΣΣΕ, από την οποία αποφοιτεί το 1916 ονομασθείς ανθυπολοχαγός πεζικού. Τοποθετήθηκε δε στο 36ο ΣΠ στην Καλαμάτα. Μη μας διαφεύγει ότι βρισκόμεθα στην κρίσιμη περίοδο που η διαμάχη Βενιζελικών και Βασιλικών βρισκόταν στο αποκορύφωμά της και ότι την εποχή εκείνη είχε συγκροτηθεί η Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης υπό την τριανδρία, Βενιζέλου, Χατζηκυριάκου και Δαγκλή στη Θεσσαλονίκη. Πριν ακόμη προσαρμοσθεί στα νέα του καθήκοντα και υποχρεώσεις συμβαίνει κάτι που σημαδεύει την άμεση παραπέρα πορεία του, αλλά κυρίως αποτελεί απτό δείγμα του χαρακτήρα και της υψηλοφροσύνης του. Μεταξύ των αξιωματικών κυκλοφορεί πρωτόκολλο που καταδικάζει τη συγκρότηση της κυβερνήσεως εθνικής αμύνης. Μεταξύ άλλων το υπογράφει και Δαβάκης. Την ύπαρξη
του πρωτοκόλλου πληροφορείται η Διοίκηση του Συντάγματος και σε συγκέντρωση όλων των αξιωματικών αξιώνει την αναφορά αυτών που το υπέγραψαν. Ο μόνος που ηγέρθη και παραδέχθηκε την υπογραφή ήταν ο Δαβάκης για να ακολουθήσουν στη συνέχεια οι τέσσερις συμμαθητές του της ΣΣΕ. Συνέπεια της ενεργείας του αυτής η άμεση μετάθεσή του στο Μακεδονικό μέτωπο στο 1ο ΣΠ, διοικητής του οποίου ήταν ο γνωστός Τχης τότε Γεώργιος Κονδύλης.
Στη νέα του Μονάδα ο Δαβάκης έλαβε σχεδόν αμέσως το βάπτισμα του πυρός συμμετασχών
στη μεγάλη μάχη του Σκρα Ντι Λέγκεν, μία από τις πιο φονικές μάχες του πολέμου.
Κατά τη μάχη αυτή επροτάθη για πρώτη φορά για προαγωγή επ΄ανδραγαθεία και απονομή του Πολεμικού Σταυρού από το Γεώργιο Κονδύλη.
Ακολουθεί μετά τέσσερις μήνες η μάχη της Δοϊράνης, στην οποία έλαβε μέρος ως διοικητής Λόχου. Και κατά τη μάχη αυτή διεκρίθη όλως ιδιαιτέρως προταθείς και πάλι για προαγωγή επ΄ανδραγαθεία, ενώ του απενεμήθη και πάλι ο Πολεμικός Σταυρός, αλλά και ο αγγλικός Πολεμικός Σταυρός. Τη συμμετοχή του όμως στη μάχη αυτή έμελλε να πληρώσει με βαρύ τίμημα της υγείας του. Αυτό διότι εισπνεύσας χημικά αέρια, τα οποία αφειδώς χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί, υπέστη
βλάβη στους πνεύμονες, η οποία εξεδηλώθη αργότερα.
Ακολουθεί η εκστρατεία στη Μικρά Ασία, στην οποία ζήτησε ο ίδιος να συμμετάσχει. Υπηρετών στο 46ο ΣΠ, διεκρίθη όλως ιδιαιτέρως, επιδείξας ψυχραιμία, γενναιότητα, ορμητικότητα καθ΄όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι κατά τις επιχειρήσεις της 21 Ιουλίου 1921 στα υψώματα Αλμπανός μεταφέρων διαταγή του Συντάγματος, βρέθηκε πλησίον μαχομένου λόχου, που ο διοικητής του είχε τραυματισθεί. Αναλαβών πρωτοβουλία ετέθη ο ίδιος επικεφαλής
του λόχου, και τον οδήγησε επιτυχώς και συνέβαλε έτσι στη νίκη. Για την ενέργειά του αυτή τιμήθηκε με το χρυσούν Αριστείον Ανδρείας τη Μεγίστη των διακρίσεων, η οποία απονέμεται ΜΟΝΟ στο πεδίο της μάχης.
Τον χειμώνα του 1921 ο Δαβάκης πληρώνων το τίμημα της προσβολής του από τα αέρια κατά τη μάχη της Δοϊράνης αντιμετωπίζει σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα με συνέπεια να διακομισθεί στην Ελλάδα, να υποστεί σοβαρή εγχείριση και να λάβει Α\Α. Επανέκαμψε στη ΜΑ τον Αύγουστο του 1922 λίγο πριν την καταστροφή.
Ακολουθεί η περίοδος του μεσοπολέμου κατά την οποίαν ο ήρωάς μας ξετυλίγει καινούριες πτυχές των ταλέντων και ικανοτήτων του ως αξιωματικού. Τις ικανότητές του ως άριστου εκπαιδευτού-καθηγητού, επιτελικού αξιωματικού, βαθύ αναλυτή και προδρόμου των εξελίξεων στην τακτική και αυτή του συγγραφέως. Το Δεκέμβριο του 1923, σε ηλικία 26 ετών προάγεται σε Ταγματάρχη κατ εκλογήν. Κατά την περίοδο αυτή αισθάνεται την ανάγκη να μορφωθεί και να καταρτισθεί πληρέστερα στην τακτική και να παρακολουθήσει τις επερχόμενες εξελίξεις στα στρατιωτικά θέματα μετά από ένα ΠΠ. Το 1924 μεταβαίνει για πρώτη φορά στη Γαλλία και εξειδικεύεται σε τεχνικά θέματα και τη τακτική χρησιμοποίηση των αρμάτων μάχης. Το 1926 μεταβαίνει σε μονάδες και στο σχολείο αρμάτων του γαλλικού στρατού. Το 1928 εισέρχεται στην ΑΣΠ, επιτυχών πρώτος. Στη συνέχεια συμμετέχει σε σχετικό διαγωνισμό για φοίτηση στη γαλλική ΑΣΠ επιτυχών και εδώ πρώτος, για να τελειώσει μεταξύ των πρώτων και να λάβει άριστες διαδοχικές σημειώσεις από το γάλλο διοικητή. Σταχυολογούμε ενδεικτικά σημεία από αυτές: « Αξιωματικός ζωηρός. Τον διακρίνει διαύγεια πνεύματος. Είναι φανατικός ως στρατιωτικός. Κατετάγη στην πρώτη τετράδα των συμμαθητών του, εις δε τας ασκήσεις του εδάφους επέδειξε προσωπικότητα. Είναι ευφυής,
έχων καλάς γνώσεις και πείρα του πολέμου, προσωπικότητα λίαν μαχητική, έχει άριστη γνώση του εδάφους, κρίση και αποφασιστικότητα». Ακολουθεί αποστολή στην Αγγλία για να παραλάβει τα πρώτα άρματα του Ελληνικού Στρατού.
Εδώ επιτρέψτε μου μια παρένθεση για να ασχοληθούμε εκτενέστερα με το πλούσιο συγγραφικό έργο του Δαβάκη. Ένα έργο το οποίο καταδεικνύει αξιωματικό οραματιστή, ικανό να αναλύει και να προβλέπει τις πιθανές επιπτώσεις που οι αλματώδεις τεχνολογικές εξελίξεις που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του Α! ΠΠ, θα είχαν στη Στρατηγική και τακτική.
Αναφερόμεθα συγκεκριμένα για το άρμα και το αεροπλάνο, τα οποία έστω σε «νηπιακή» μορφή χρησιμοποιήθηκαν στον Α! ΠΠ.
Ο Δαβάκης συνέγραψε οκτώ βιβλία και μεγάλο αριθμό άρθρων, όλα σχετικά με θέματα στρατηγικής, τακτικής, τεχνικά όπλων κλπ. Όλα με σκοπό όπως αναφέρει την ενημέρωση και επιμόρφωση των νέων συναδέλφων του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν κρατά για τον εαυτόν του τις μοναδικές γνώσεις και εμπειρίες για να καταστεί αναντικατάστατος, αλλά τουναντίον προσπαθεί
να καταστήσει κοινωνούς σε αυτές και τους λοιπούς συναδέλφους του. Ένα ακόμη δείγμα ανωτερότητος και αλληλεγγύης.
Το βιβλίο του «Τα άρματα μάχης» γράφτηκε το 1927, δηλαδή εννέα χρόνια πριν γραφεί το αντίστοιχο του μετέπειτα σπουδαίου γερμανού στρατηγού των αρμάτων και πορθητού της Γαλλίας Γκουντέριαν και επτά πριν το ανάλογο του στρατηγού Ντε Γκωλ. Κοινός παρονομαστής και των τριών είναι ότι υποστηρίζουν την ιδέα εντάξεως των τεθωρακισμένων στους στρατούς ως ανεξαρτήτου όπλου. Είχαν και οι τρεις έγκαιρα προβλέψει τις δυνατότητες του άρματος και την αξία του σε ένα μελλοντικό πόλεμο. Από αυτούς μόνο ο Γκουντέριαν είχε την τύχη να δει τις προβλέψεις του υλοποιούμενες και το «προνόμιο» να ηγηθεί Τ\Θ μονάδων στη μάχη της Γαλλίας με τον γνωστό κεραυνοβόλο πόλεμο. Οι άλλο δύο λοιδωρήθηκαν αντί να εισπράξουν επαίνους. Το βιβλίο «ο στρατός του μέλλοντος» εκδόθηκε το 1934. Και στα δύο αυτά βιβλία ο Δαβάκης προβλέπει ότι σε ένα μελλοντικό πόλεμο οι αρματομαχίες θα είναι συνηθισμένο φαινόμενο και ότι οι στρατοί του μέλλοντος θα κυριαρχούνται από τα άρματα, τα αεροπλάνα, το Μ\Κ ΠΖ και ΠΒ. Τέλος μιλά με προφητικό τρόπο για το θάνατο του ηρωικού όπλου του Ιππικού.
Από τα λίγα προαναφερθέντα επιβεβαιώνεται το ότι ο Δαβάκης ήταν πράγματι αξιωματικός του μέλλοντος, ότι είχε ενστερνισθεί τις ιδέες του σύγχρονου στρατού και της διεξαγωγής του πολέμου, καλύτερα από κάθε άλλον στρατιωτικό όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και για να παραφράσουμε τον ιστορικό Bryan Perrett, είχε την ατυχή ικανότητα να λέει αλήθειες που δεν ήταν άμεσα φανερές σε θνητούς κατώτερης ικανότητας και με τρόπο που προκαλούσε αντιπάθειες.
Κλείνοντας την παρένθεση επανερχόμεθα στο 1935 που ο Δαβάκης υποβάλλει το περίφημο και εξ΄ίσου με τα βιβλία του προφητικό υπόμνημά του προς το ΓΕΣ, στο οποίο ανέπτυσσε τα της αμύνης των συνόρων της χώρας και πρότεινε τη λήψη άμεσων μέτρων. Το υπόμνημα δυστυχώς ετέθη στο αρχείο.
Το 1937 τοποθετείται Διοικητής του 9Α συνοριακού τομέα στην Καστοριά. Θέση που εθεωρείτο υποβαθμισμένη από τους καριερίστες συναδέλφους του. Ο Δαβάκης αποδεικνύει ότι δεν κάνει η θέση τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος τη θέση. Η παραμονή του όμως σε περιοχή με ιδιαίτερα σκληρές κλιματολογικές συνθήκες σε συνδυασμό με τη σκληρότητα καταπονήσεως του εαυτού του από τον ίδιο και περιφρόνηση κάθε υποδείξεως των γιατρών, είχαν ως συνέπεια επιδείνωση
της καταστάσεως της ευαίσθητης ήδη υγείας του. Απόρροια ήταν μετά από μακρά νοσηλεία να κριθεί, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του, ως μη ικανός για υπηρεσία και να αποστρατευθεί, το 1937. Ούτε για ικανό υπηρεσίας γραφείου δεν επέτρεψαν να κριθεί. Οι λόγοι προφανείς. Το μόνο που έλαβε, ύστερα από σχετική αίτησή του ήταν η έγγραφη υπόσχεση, ότι σε περίπτωση ανάγκης και εφόσον βελτιωθεί η υγεία του αναμφισβήτητα θα χρησιμοποιείτο αναλόγως. Πράγμα που έγινε
στις 28 Αυγούστου του 1940, όταν ανεκλήθη στην ενέργεια ως έφεδρος εκ μονίμων και ανέλαβε τη Διοίκηση του Τομέα Πίνδου, της 613 Μονάδας όπως ωνομάζετο.
Δεν είναι της παρούσης να μιλήσουμε για σχέδια ενεργείας και για στρατηγική ανάλυση και αξία της περιοχής. Πιο πολύ θα ταίριαζε εδώ η εκπληκτική περιγραφή που κάνει για την Πίνδο η κάλαμος του μεγάλου Αγγέλου Τερζάκη στο μνημιώδες έργο του Η Ελληνική Εποποϊα του 40-41. γράφει:
η Πίνδος είναι ένα συγκρότημα από βουνά που ριζώνει κατάσαρκα στον ελληνικό κορμό και κλαδώνεται από τα βορειοδυτικά στα νοτιοανατολικά κάπου εκατόν πενήντα χιλιόμετρα μάκρος. Χταπόδι τεράστιο, κουβάρι από μυώνες, πλοκάμια καβαλικευτά, μπερδεμένα, πλάθει τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής χερσονήσου. Για να κατέβης βιαστής από το βοριά, να κτυπήσεις τις πύλες της χώρας, πρέπει τον κόμπο τούτο να τον λύσης. Δύσκολο πολύ. Κοιτάς τα καταράχια όπου κατρακυλά το μαύρο έλατο, τις λαγκαδιές που μυστικά μέσα στην άχνα της απεραντοσύνης και το μάτι σου θολώνει. Τα χωριά σωπαίνουν κουρνιασμένα στις βουνοπλαγιές, σαν όρνια. Ψηλά στα ουρανοθέμελα πυργώνονται απανωτά άσωστες οι βουνοκορφές. για να συνεχίσει παρακάτω, σαν έρθουν τα πρώτα χιόνια όλος αυτός ο γιγάντιος χώρος παραχώνεται, γίνεται απέραντος άσπρος τάφος, από μυστήριο και σιωπή. Τότε μήτε η αρκούδα, το αγριογούρουνο, ο λύκος δεν ξεθαρρεύουν μακριά από τις μονιές τους. Μονάχα ο άνεμος θερίζει δρασκελώντας τα διάσελα, κυρίως σαν χάρος». Ο Δαβάκης όμως, θα προσθέσουμε εμείς, έλυσε τον κόμπο, διότι μελέτησε το έδαφος, όπως πολύ καλά ήξερε να μελετά, το ανέλυσε και έλυσε τον κόμπο που λέει και ο Τερζάκης.
Η αποστολή του ΑΠ ήταν: να εξασφαλίσει την τοποθεσία του, να τηρήσει το σύνδεσμο μεταξύ ΙΧ και VIII ΜΠ και να απαγορεύσει τις ορεινές διαβάσεις της Πίνδου, σε τρεις Αμυντικές Τοποθεσίες. Ο τομέας του ΑΠ είχε ανάπτυγμα 35 χιλιομέτρων σε ευθεία γραμμή, άρα πολύ περισσότερο σε κανονικό και βάθος περί τα 20. Η δύναμή του με την έναρξη των επιχειρήσεων, δεν υπερέβαινε τις 2000 άνδρες, Οι ελλείψεις σε οπλισμό, ιματισμό, πυρομαχικά και πεπειραμένα στελέχη σημαντικές. Παρά τις επανειλημμένες αναφορές του Δαβάκη για συμπλήρωση του υλικού και των μονάδων, πολύ λίγα πράγματα έγιναν. Από απόψεως αμυντικής οργανώσεως υπήρχε μόνο ότι έγινε τους δύο μήνες που ήταν διοικητής ο Δαβάκης με σημαντικές προσπάθειες του στρατιωτικού προσωπικού και των κατοίκων της περιοχής. Όλοι εργάζοντο, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, μαζί με τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες, αλλά και όλοι μαζύ διασκέδαζαν κάθε Κυριακή και αργία στις πλατείες των χωριών. Ο Δαβάκης φρόντιζε για όλα. Πλήρωνε τις περισσότερες φορές από τη τσέπη του. Έτσι αδελφωμένοι αξκοί, στρατιώτες και χωρικοί, προετοιμάζονταν για την υπέρτατη μάχη και εάν χρειαζόταν και θυσία. Και ο Δαβάκης έσερνε πάντα πρώτος το χορό. Πώς να μην τον αποκαλέσουν λοιπόν «τρανό» ή «πρώτο»; Πως στρατιώτες και χωρικοί να μην ορκίζονται στο όνομά του;
Αντίπαλος του ΑΠ ήταν η επίλεκτος Μεραρχία Αλπινιστών «Τζούλια» συνολικής δυνάμεως πάνω από 12.000 άνδρες, πλήρως επανδρωμένη, εξοπλισμένη και εφοδιασμένη και όχι ένα Σύνταγμα Αλπινιστών, όπως ανέφεραν οι εκτιμήσεις του Επιτελείου. Η αναλογία δυνάμεων υπερέβαινε το 1\6. Και φθάνουμε στην 28η Οκτωβρίου. Άμα τη έω όπως ανέφεραν τα ανακοινωθέντα, οι Ιταλικές Δυνάμεις επιτίθενται στα τμήματα προκαλύψεως. Για τον αγώνα του Αποσπάσματος Πίνδου έχουν χυθεί τόνοι μελάνης και άλλη τόση χολή. Τι ακριβώς συνέβη είναι δουλειά των ιστορικών να αναλύσουν και να αποδώσουν τα του Καίσαρος στον Καίσαρα. Και έχουν ήδη αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα. Η ιστορία έχει ανακηρύξει το Δαβάκη Ήρωα και όση χολή και εάν έχει και συνεχίσει να πέφτει η ιστορία δεν ξαναγράφεται.
Ας έλθουμε όμως στη μάχη της Πίνδου. Τι θα περίμενε κανείς να γίνει, αν αναλογισθεί την κατάσταση των δύο αντιπάλων, με τις ελλείψεις και την αναλογία δυνάμεων, τουλάχιστον κατά τις πρώτες ημέρες των επιχειρήσεων, μέχρι να αφιχθούν οι πολυαναμενόμενες ενισχύσεις. Το γεγονός ότι το ΑΠ κατόρθωσε να διατηρήσει αυτό που εμείς οι στρατιωτικοί λέμε γραμμή αναχαιτίσεως, για να είναι δυνατή η εκτόξευση αντεπιθέσεως αποτελεί επίτευγμα. Επίτευγμα αποτελεί, επίσης, το γεγονός
ότι ο εχθρός παρά τους σχεδιασμούς του δεν κατόρθωσε να επιτύχει το διαχωρισμό των δυνάμεων VIIΙ και IX ΜΠ. και να απειλήσει τα νώτα μας είναι επιτυχία. Έστω και δύσκολα δόθηκε ο χρόνος στην ανωτέρα ελληνική διοίκηση να προωθήσει ενισχύσεις(αυτές που επιμόνως ο Δαβάκης ζητούσε από τον καιρό της ειρήνης) και να εκτοξεύσει την ήδη έτοιμη από το Δαβάκη αντεπίθεση. Και αυτό αποτελεί είναι επίτευγμα. Τι κάνει όμως ο Δαβάκης κατά τη διάρκεια των δυσκόλων αυτών στιγμών. Κατά τον γνώριμό του τρόπο παρακολουθεί τον αγώνα εκ του σύνεγγυς, επεμβαίνει όπου κρίνει απαραίτητο με δγές, πυρά, λίγες εφεδρείες και όπου χρειάζεται με το στρατοδικείο στις ελάχιστες περιπτώσεις. Άλλά και με την προσωπική του παρουσία στην πρώτη γραμμή και στα μετόπισθεν. Μνημονεύουμε εδώ το εξής περιστατικό, που συνέβη την τρίτη και κρισιμότερη ημέρα των επιχειρήσεων. Υπάρχουν αναφορές για άτακτη υποχώρηση τμημάτων από το μέτωπο. Ο Δαβάκης συγκροτεί δύο διμοιρίες από βοηθητικούς, γραφείς κλπ του ΣΔ και τις αποστέλλει με τον υπασπιστή του να περισυλλέξουν τους φυγάδες Σε λίγο έρχεται αποκαρδιωτική αναφορά του υπασπιστού σχετικά με την τραγική κατάσταση των περισυλλεγομένων φυγάδων.., Ο Δαβάκης αποφασίζει να σπεύσει ο ίδιος επί τόπου. Να τι λέγει ο υπασπιστής του. « η παρουσία του και μόνο εγαλβάνισε τους πάντας, πριν καν ανοίξει τα χείλη, πριν εκστομίσει μια λέξη, κατάκοποι, διάβροχοι, πειναλέοι, πανικόβλητοι άνδρες συγκεντρώθηκαν περί τον διοικητήν των με την απόγνωσιν και την τρεμοσβύνουσαν ελπίδα εις τα μάτια. Έτρεξαν, όπως τ΄ανίσχυρα μικρά παιδιά προς τον πατέρα τους, ο οποίος έχει δι΄αυτά θείαν δύναμιν. Και όταν η φωνή του Δαβάκη ηκούσθη αποφασιστική και βροντώδης, καλούσα τους υπερασπιστές της Πίνδου εις το καθήκον της μέχρι θανάτου υποταγής χάριν της πατρίδος, δεν απέμεινε ένας οπλίτης ή αξκός, με σκυφτό το κορμί του».
Καθ΄όλη τη διάρκεια του αγώνα ήταν χαρακτηριστική η ολύμπια ψυχραιμία του Διοικητού Δαβάκη. Αυτό μαρτυρείται από όλους όσοι ήταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δίπλα του. Τον υπασπιστή του, τον Τχη Καραβία, τους στρατιώτες του επιτελείου του κα. Από πού αντλούσε το κουράγιο να ξεπερνά τις δυσχέρειες, να είναι ή τουλάχιστον να φαίνεται ψύχραιμος; Δεν ήταν δυνατό να μην είχε αντιληφθεί το μεγάλο θύλακα που οι εισχωρήσαντες Ιταλοί είχαν δημιουργήσει στην αμυντική διάταξη του ΑΠ και τους εξ΄αυτού κινδύνους;
Η απάντηση είναι απλή, όσο και μεγαλειώδης. Ο Δαβάκης είχε αντιληφθεί την ασύνετο, χωρίς λήψη μέτρων καλύψεως του πλευρού, προώθηση της Μεραρχίας Τζούλια και είχε σχεδιάσει από την πρώτη ημέρα των επιχειρήσεων την αντεπίθεση του για εγκλωβισμό και καταστροφή της. Απλώς περίμενε τις πολυπόθητες ενισχύσεις που του είχαν υποσχεθεί πριν ακόμη αρχίσουν οι επιχειρήσεις. Πως και από πού όμως βγαίνει ένα τέτοιο συμπέρασμα:
1ον Από επίσημα έγγραφα όπως η δγή επιχειρήσεων του Δαβάκη που εκδίδεται στις 530 απογευματινή της 28ης που αναφέρει: «ο 2ος Λόχος συνεπτύχθη.. Αφικνείται τάγμα προς ενίσχυσή σας. Κατά το δυνατόν να ενεργηθή αντεπίθεσις δι΄αυτού προς Αετομηλίτσαν. Βασίζομαι εις υμάς….και καταλήγει η επιθυμία μου είναι, κατά το δυνατόν να κρατήσετε τις θέσεις σας και
να μου δώσετε την δυνατότητα της ενεργείας της ανωτέρω αντεπιθέσεως..» και σε άλλη διαταγή που εκδίδεται στις 9.30 το βράδυ της ιδίας ημέρας, αναφέρει και πάλι για τη διενέργεια αντεπιθέσεως.
2ον Από τη συζήτησή του με τον Τχη Καραβία, στις 30-10 ο οποίος συνόδευσε τις πολυπόθητες και πολυαναμενόμενες ενισχύσεις ως σύνδεσμος με τη Στρατιά. Ο Δαβάκης αναπτύσσει στον Καραβία τα σχέδιά του για την αντεπίθεση. Και προεξοφλών το αποτέλεσμα της ενεργείας του αυτής χρησιμοποιεί τη φράση που έχει μείνει κλασσική «θα τους μαντρώσω». Ο Καραβίας, όπως σημείωσε αργότερα, στην αρχή νόμισε ότι ο Σχης είχε αρχίσει από την πίεση να τα χάνει. Και ερωτά με κάποια αμηχανία: τι είπατε Σχα μου;. και ο Δαβάκης επαναλαμβάνει: δεν άκουσες Γιάννη; θα τους μαντρώσω, τους Ιταλούς. Πηγαίνοντας προς τη Σαμαρίνα ενώ εμείς είμαστε εδώ, μπαίνουνε στη φάκα. Θα τους αντεπιτεθώ.
Ανάλογη και παρόμοια συζήτηση έγινε και την επομένη 31 το βράδυ όταν ο Δαβάκης ολοκλήρωσε παρουσία του Καραβία τις προφορικές διαταγές του προς τους λόχους που θα έκαναν την αντεπίθεση. Ερωτά ο Καραβίας: έχετε πάντοτε την ελπίδα Σχα μου ότι θα επιτύχει η αντεπίθεση; Έχω Γιάννη απόλυτο πεποίθηση ότι θα τους μαντρώσω τους Ιταλούς.
Αντιλέγει ο Καραβίας: εγώ αμφιβάλλω, επειδή οι δυνάμεις μας είναι πολύ μικρότεροι.
Απαντά ο Δαβάκης με αυτούς τους λόχους θα κάμω την αντεπίθεσιν. Θα τους δεις. Οι φαντάροι μας άμα διοικούνται καλά είναι απαράμιλλοι. Θα μπω αύριο μπροστά. Συνεχίζει ο Καραβίας: να μου επιτρέψτε Σχα μου να μη συμφωνήσω. Και εάν πάθετε κακό. Λέει ο Δαβάκης. Καραβία πήρες είδηση πως τα παίζουμε όλα για όλα. Εξ΄άλλου συνεχίζει ο Δαβάκης στα γλέντια που έχουμε κάνει με τους άνδρες πάντα πρώτος έσερνα το χορό και αύριο πρώτος θα τον σύρω. Είναι φανερή η πρόθεσή του να νικήσει ή να πεθάνει.
Σημειώνεται ότι τη διαταγή επιχειρήσεων της Ιης ΜΠ, που είχε ήδη αναλάβει τη διοίκηση του Τ. Πίνδου σχεδίασε και εξέδωσε παρουσία του Μεράρχου ο Δαβάκης.
3ον και σημαντικότερο η προφορική μαρτυρία αυτόπτου και αυτήκοος μάρτυρα, του ποιητού Βρεττάκου, ο οποίος αργότερα θυμάται.
Πράγματι ηγήθηκε ο ίδιος της αντεπιθέσεως του Αποσπάσματος Πίνδου με συνέπεια τη δεύτερη ημέρα της στις 2-11 γύρω στις 13.30 μαχόμενος όπως είχε υποσχεθεί στην πρώτη γραμμή, να τραυματισθεί βαριά από βολίδα εχθρικού όπλου. Ο τραυματισμός του αντί να πτοήσει χαλύβδωσε τους μαχητές του που έδωσαν τον καλύτερο εαυτόν τους για την επιτυχία του σχεδίου του. Έτσι τελείωσε για το Δαβάκη η μάχη της Πίνδου. Τα σχόλια του τύπου, ελληνικού και διεθνούς, αλλά και διακεκριμένων προσωπικοτήτων πολλά και εγκωμιαστικά, τονίζουν τη μεγάλη συμβολή του Δαβάκη και του ΑΠ στην τελική νίκη.
Από τον τραυματισμό μέχρι τον αδόκητο θάνατο του ήρωα συνέβησαν πολλά. Λόγω χρόνου θα περιορισθούμε στο σημαντικό και έντονο κοινωνικό έργο, που αφορούσε στον επισιτισμό των συμπατριωτών του της Μάνης, αλλά και τα παιδικά συσσίτια στην Καλλιθέα, που έσωσαν σημαντικό μέρος της νεολαίας της περιοχής, αλλά και τους αγώνες του για τους αναπήρους πολέμου. Επίσης την απόλυτη άρνησή του κρυφτεί, όταν άρχισαν οι σοβαρές ενδείξεις για επικείμενη συλλήψή του. Ως επιχείρημα προέβαλε: μου λέτε να κρυφτώ, αλλά εάν κρυφτώ εγώ, οι άλλοι Έλληνες τι πρέπει να κάνουν; Οι αγώνες για την Πατρίδα έχουν θυσίες, και αν θέλεις να αγωνίζεσαι για την Πατρίδα δεν πρέπει να λογαριάζεις τη ζωή σου..»
Με το πέρας της σύντομης, αλλά ελπίζουμε αδρής βιογραφίας του ήρωα Δαβάκη, μένει τώρα να περιγράψουμε τον άνθρωπο, τον αξκό, τον ηγέτη και τον ήρωα Δαβάκη. Είναι αναγκαίο αυτό; Δεν φάνηκε από τη βιογραφία του; Τι άλλο θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Στην ουσία τίποτα. Απλώς θα προσπαθήσουμε να κωδικοποιήσουμε, ας επιτραπεί η έκφραση, ότι συνθέτει κάθε ένα από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ήρωα.
Ο άνθρωπος Δαβάκης διεπνέετο από βαθιά χριστιανική πίστη, εμφορείτο από υψηλά εθνικά ιδεώδη και πατριωσύνη. Γόνος της ηρωοτόκου φτωχής Μάνης, ήταν λιτός στην όλη του ζωή, σεμνός στη συμπεριφορά και στις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Ήταν άνθρωπος που έθετε το εθνικό συμφέρον υπεράνω του ατομικού. Ήταν πρώτα για τους άλλους και το κοινωνικό σύνολο και μετά για τον εαυτόν του. Ακόμη και κατά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, μετά τον τορπιλισμό του πλοίου(πόλη της γΓένοβας), που τον μετέφερε αιχμάλωτο των Ιταλών προσπάθησε να βοηθήσει τους άλλους αδιαφορώντας για τον εαυτόν του.
Για τον αξιωματικό Δαβάκη τι να πει κανείς. Την υψηλοφροσύνη, υψιπέτειά του και το υψηλό αίσθημα ευθύνης από τις πρώτες στιγμές της καριέρας του, όταν νεαρός αξκός δεν διστάζει να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του, χωρίς να λογαριάζει τις σοβαρές συνέπειες τις οποίες δεν απέφυγε. Παράλληλα απαγορεύει στο Βενιζελικό πατέρα του να επέμβει και να ακυρώσει τη δυσμενή μετάθεσή του. Τι να πει κανείς για το βαθύ γνώστη των κανονισμών, του οπλισμού και της τακτικής; Τον αριστεύσαντα στις εξετάσεις για τις ΑΣΠ Ελλάδος και Γαλλίας. Τον αξκό για τον οποίο σκληροί διοικητές, σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Κονδύλης, ο Ζυμβρακάκης, ο Παναγιωτάκος, οι Γάλλοι προΪστάμενοί του και τόσοι άλλοι, δεν φείδονται εγκωμίων και επαίνων. Τι να προσθέσει κάποιος για τον αξκό πρόδρομο των εξελίξεων, τον αξκό που βρισκόταν μπροστά από την εποχή του. Τον αξκό που, πρώτος στην Ευρώπη, είχε την ικανότητα, να διαβλέψει και προβλέψει τις εξελίξεις και το ρόλο των αρμάτων και της αεροπορίας στους μελλοντικούς στρατούς, αλλά και τη μορφή και φύση των συγχρόνων στρατών, ως προς την ανάγκη μηχανοκινήσεώς τους, όπως ακριβώς είναι σήμερα. Αλλά και το θάρρος πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και τις απόψεις της εποχής να βροντοφωνάζει και δημοσιοποιήσει τις απόψεις, μη φειδόμενος κόπων για να βοηθήσει τους συναδέλφους και την Πατρίδα του να λάβει σωστές αποφάσεις. Τον αξκό που είχε το θάρρος να προβλέψει και δημοσιεύσει τον «θάνατο» του ιππικού, ενός ηρωικού όπλου με ιστορία αιώνων, που τόσες νίκες κοσμούσαν τη σημαία του. Τον αξωματικό πλήρη γνώστη της τακτικής και του εδάφους. Τέλος για τον σωστό αναλυτή της στρατηγικής και τακτικής καταστάσεως πράγμα που αποδεικνύεται περίτρανα από το σπουδαίο υπόμνημά του του 1935, που οι εκτιμήσεις του επαληθεύτηκαν σχεδόν στο σύνολό τους, αλλά που δεν έγιναν αποδεκτές δυστυχώς. Τι να πούμε για τον αξ/κό που πίστευε ότι δεν κάνει η θέση τον αξ/κό, αλλά αντίθετα ο αξ/κός τη θέση.
Παραδείγματα πολλά. Σημειώνουμε την επιτυχή παρουσία του στον 9α συνοριακό τομέα, αλλά στο εγκαταλελειμμένο ΑΠ, το οποίο, ανασυγκρότησε, οχύρωσε τελικά και δόξασε. Τι να πούμε για τον αξ/κό, ο οποίος παράλληλα με τη στρατιωτική διέθετε και πανεπιστημιακή μόρφωση (είχε αποφοιτήσει από τη φυσικομαθηματική σχολή του ΠΑ) και μιλούσε τέλεια Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά και Βουλγάρικα.
Δεν νομίζω ότι έχουμε πρόβλημα να αποδείξουμε τις ηγετικές ικανότητες του Δαβάκη. Το πρόβλημα εδώ είναι από πού να αρχίσουμε και τι να τονίσουμε. Ας αρχίσουμε από την Ολύμπια ψυχραιμία με την οποία αντιμετώπιζε τις δύσκολες καταστάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι επιχειρήσεις στην Πίνδο, όπου σε πείσμα τόσων δυσχερειών και ανατροπών και κινδύνων, αυτός υπέροχος, τέρας ψυχραιμίας εμπνέει και μεταδίδει το θάρρος στους υφισταμένους του.
Να μιλήσουμε για το πατρικό ενδιαφέρον προς τους φαντάρους του όπως τους έλεγε και τους αξ/κούς του. Από την άρνησή του να φάει διαφορετικό φαγητό, από αυτό που έτρωγαν όλοι, από το καζάνι δηλαδή. Το ουσιαστικό και πραγματικό ενδιαφέρον για τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα των υφισταμένων του, αλλά και από τη λελογισμένη χρήση παράλληλα
με το καρότο και του μαστίγιο, μη διστάζων να παραπέμψει τους λίγους λιπόψυχους ή ανεπαρκείς στο στρατοδικείο. Θα κλείσουμε με τις εντυπώσεις του μητροπολίτη Σιατίστης και Σισσανίου Διοδώρου, ο οποίος λέει: «περιόδευον περί τα μέσα Σεπτεμβρίου(1940) εις την επαρχίαν μου και είχον φθάσει εγγύς της Πίνδου. Ο συνταγματάρχης Δαβάκης πληροφορηθείς ότι ήμην εκεί, απέστειλε δύο μουλάρια και με παρεκάλεσε να μεταβώ στο Επταχώριον. Εδέχθην και πήγα. Πώς να περιγράψω την θαυμασίαν εκείνην εθνικοθρησκευτικήν εορτήν; .τας εντυπώσεις μου από τον μέγαν αυτόν πατριώτη, τον Δαβάκην, ο οποίος ελατρεύετο από τους στρατιώτας και τους κατοίκους όλους;. την αγαθότητα της ψυχής του, την καλωσύνην;.σας λέω μόνον ότι ουδέποτε θα λησμονήσω την εν υπαίθρω λειτουργίαν, παρουσία όλης της φρουράς και των κατοίκων, το γεύμα και τον επακολουθήσαντα χορόν, εις τον οποίον επί κεφαλής εχόρεψεν ο Δαβάκης υπό τας εκφράσεις λατρείας πάντων των παρισταμένων. Δεν θα ήμην υπερβολικός εάν έλεγον ότι ο Δαβάκης ενεψύχωσε με τα υπέροχα προσόντα του ακόμη και τα βράχια της Πίνδου», αλλά και το παράδειγμα του κρητός στρατιώτη, που γνώρισε το Δαβάκη το 1915, για λίγους μήνες και όταν έμαθε τις ηρωικές του πράξεις και τον τραυματισμό του 26 χρόνια μετά του γράφει και του λέει ότι σε είχα λοχαγό το 15, αλλά σε είχα ψυχολογήσει ότι ήσουν σπουδαίος. Επίσης όταν μερικοί στρατιώτες του ΑΠ συναντήθηκαν με τους τραυματιοφορείς που διακόμιζαν το Δαβάκη και τον είδαν τραυματισμένο, αυτοί μονολόγησαν «και τώρα εμείς τι θα γίνουμε;»
Οι κάτοικοι του Επταχωρίου που ήταν ο ΣΔ του ΑΠ, ομολόγησαν ότι τις δύσκολες ημέρες μετά την 28η , δεν έπεφταν να κοιμηθούνε στα σπίτια τους εάν πρώτα δεν έριχναν μια ματιά στο γραφείο του Δαβάκη. Βλέποντας φως μονολογούσαν, ο «τρανός» αγρυπνεί, όλα καλά. Τέλος να θυμηθούμε την απάντηση που έδωσε στον Τχη Καραβία, όταν του αντέτεινε ότι θα ήταν επικίνδυνο να ηγηθεί της αντεπιθέσεως, αυτός απάντησε δηλαδή μόνο στο χορό μπροστά, όχι στη μάχη.
Εκεί που τα πράγματα είναι απλά, για τον ήρωα Δαβάκη. Αρκεί η αναφορά ότι η ιστορία έχει μιλήσει και τον έχει κατατάξει στη χορεία και στο Πάνθεον των ηρώων. Αρκούν επίσης οι επενειλλημμένες προαγωγές του επ΄ανδραγεθεία, αλλά και τα τρία Αριστεία Ανδρείας, οι πάμπολλοι Πολεμικοί Σταυροί και τα άλλα μετάλλια που κοσμούσαν το στήθος του. Το να προσπαθήσεις να αποδείξεις και επιβεβαιώσεις τον ήρωα Δαβάκη αποτελεί θράσος και ύβρη. Μη γένοιτο από εμάς κάτι τέτοιο.
Εκείνο που θα προσπαθήσουμε είναι να εξηγήσουμε δύο πράγματα. Το πρώτο αφορά στο ότι ο ηρωισμός του Δαβάκη δεν εντοπίζεται και δεν εμφανίζεται ως ψυχική έξαρση μιας ή δύο το πολύ στιγμών. Δεν είναι, ας μου επιτραπεί να δανειστώ ένα νομικό όρο, ο ηρωισμός δεν είναι «στιγμιαίος», αλλά «διαρκής». Αρχίζει από το Σκρα ντι Λεγκεν στην Αλμωπία, συνεχίζεται στη Δοϊράνη, φθάνει στις αχανείς εκτάσεις και υψώματα Αλπανός της Μικράς Ασίας, για να εκραγεί και εμφανισθεί ως ΜΠΟΥΜ στις βουνοκορφές και τις χαράδρες της Πίνδου και να γράψει σελίδες Δόξης εκεί.
Το άλλο σημείο που πρέπει να τονίσουμε εδώ είναι το πώς παρά την τόση χολή και αντίδραση και πόλεμο προς το έργο του Δαβάκη στην Πίνδο, έγινε ήρωας ο άνθρωπος αυτός. Για να απαντήσουμε θα χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του συρμού. Δηλαδή ότι τον Δαβάκη τον ηρωποίησε πρώτα η «βάση», με την έννοια ότι οι απλοί κάτοικοι της Πίνδου, που τον έζησαν
από κοντά και συνέβαλαν στο έργο, υπήρξαν μάρτυρες των ηρωισμών του σε όλες τις εκδηλώσεις του, πίστεψαν σε αυτόν, αναγνώρισαν το έργο του και δεν είχαν ανάγκη από κανέναν να τους πείσει ή να τους αρνηθεί αυτή τη γνώμη. Στον άνθρωπο αυτό είχαν εμπιστευθεί και στηρίξει τις ελπίδες και προσδοκίες αυτής ταύτης της υπάρξεώς και ελευθερίας τους Το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες του. Αυτόν πίστευαν ότι θα τους διοικήσει σωστά, ότι θα τους βοηθήσει με τις σωστές αποφάσεις του και ότι αυτός θα τους οδηγήσει στη νίκη και τη δόξα. Αυτοί, οι απλοί μαχητές και χωρικοί, διέδωσαν από στόμα σε στόμα τα επιτεύγματα του ήρωα Συνταγματάρχη Δαβάκη. Και οι διαδόσεις έγιναν φήμες, θρύλοι και σιγά- σιγά γιγαντώθηκαν και έγιναν χείμαρρος, χιονοστιβάδα που παρέσυρε στο διάβα της και κονιορτοποίησε ή έθεσε στην αφάνεια κάθε προσπάθεια σπιλώσεως ή μειώσεως του ήρωα. Αυτοί λοιπόν ηρωποίησαν τον ήρωα; κυρίως αυτοί, αλλά όχι μόνον, αλλά και τα έργα του και οι γνώμες πάμπολλων συναδέλφων και άλλων αντικειμενικών κριτών και ιστορικών, που έζησαν τα επιτεύγματα του ή έκριναν σωστά.
Ως επιμύθιο τι θα μπορούσαμε να πούμε. Τι μένει για εμάς και για τους επιγενομένους; Τι άλλο από το να διαβεβαιώσουμε τον ήρωα ότι αποτελεί και θα εξακολουθήσει να αποτελεί πρότυπο για εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Σε αυτό έγκειται η υποχρέωσή μας προς τον Κ. Δαβάκη και όλους τους άλλους ήρωες στην παρούσα συγκυρία, που πολλά κέντρα και μειοψηφίες προσπαθούν να αλλοιώσουν και αποδομήσουν την ιστορία και να ισοπεδώσουν τα πάντα. Σε αυτούς που με διάφορα μέσα προσπαθούν να μας πείσουν ότι αφού ζούμε σε μια περίοδο παρακμής και ευδαιμονισμού και δεν είναι της μόδας, «ιν» όπως λένε, να ασχολείσαι με τέτοιες παρωχημένες αντιλήψεις. Και τότε, εάν σκεπτόμεθα και εμείς έτσι, τι θα λέγαμε στον Δαβάκη; Τι θα λέγαμε στον πρώτο Έλληνα αξιωματικό νεκρό του 40, που κατά σύμπτωση ανήκε στο ΑΠ; Στον υπολοχαγό Διάκο; Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία και αντίθετα με το ρεύμα εμείς θα πρέπει να γαλουχήσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας με τα νάματα και πρότυπα σαν του ήρωά μας και των άλλων αγωνιστών του Ελληνισμού. Μόνο έτσι η σιωπηρά πλειοψηφία, δηλαδή εμείς θα απαντήσουμε ηχηρά σε αυτές τις μειοψηφίες της θολοκουλτούρας και ψευτοπροοδευτισμού, ότι η ιστορία της Ελλάδος είναι αυτή που μάθαμε εμείς και αυτή που διδάσκουμε στα παιδιά μας και όχι αυτή που προσπάθησαν και να είστε βέβαιοι ότι θα ξαναπροσπαθήσουν να μας δόσουν. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους επικίνδυνους αυτούς αρνησιπάτριδες και ισοπεδωτές και όργανα της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων. Μόνο έτσι θα αντισταθούμε στην προσπάθεια αποκοπής του ελληνισμού από τις ρίζες του και τα ιδανικά της φυλής, της θρησκείας
και της Πατρίδας. Μόνο έτσι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, οι νέες γενιές θα σταθούν απέναντι
από τον Κωννο Δαβάκη και θα τον διαβεβαιώσουν ότι:
ΝΑΙ ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ συνταγματάρχα ήρωα της Πίνδου.
ΝΑΙ ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, άξιε απόγονε του Λεωνίδα διότι παραδειγματιζόμεθα από εσένα και τα παλληκάρια σου. Εσείς που πολεμήσατε για την Ελλάδα αυτή, που πεινάσατε, καταματώσατε, ακρωτηριαστήκατε, στηθήκατε στο εκτελεστικό απόσπασμα, θυσιαστήκατε.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ. Ναι είναι η σειρά μας να διασφαλίσουμε την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας αυτής που εσείς μα παραδώσατε.
ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΡΥ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ ΚΑΙ ΑΕΤΕ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ. Συνταγματάρχα Δαβάκη, να παλέψουμε για να περισώσουμε την εθνική μας ταυτότητα, την Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, τη θρησκεία μας, τον πολιτισμό μας και τη γλώσσα μας. Να παραμείνουμε γνήσιοι και αυθεντικοί, αυτό που εσείς μας μάθατε, χριστιανοί ορθόδοξοι και Έλληνες, παρά τους όποιους κινδύνους και σειρήνες που μας περιβάλλουν.
ΗΡΩΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΔΑΒΑΚΗ δεν μένει τίποτα άλλο
από το να σου πούμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
*Επίτμος Διευθυντής Δ! ΚΛΑΔΟΥ\ΓΕΣ
Πτυχιούχος Νομικής ΑΠΘ
