Η Σχολή Ευελπίδων στα χέρια ανεύθυνων ψευτο-ηγετών 2

2/8/2024

Το 1886 ο νεαρός τότε Παύλος Μελάς εισέρχεται στην Σχολή των Ευελπίδων. Το όνειρό του δεν ήταν να γίνει Στρατηγός. Το όνειρό του ήταν η αναζωπύρωση του Εθνικού φρονήματος και η απελευθέρωση της Μακεδονίας. Την εποχή εκείνη ήταν μεγάλη τιμή για κάποιον νέο να μπει στην Σχολή των Ευελπίδων. Μάλιστα έπρεπε να πληρώσει και τα δίδακτρα. Και όμως τότε δεν υπήρχαν κενές θέσεις σε αντίθεση με σήμερα που με το ζόρι μαζεύουμε 77 Αξιωματικούς. Ένα μέρος των οποίων θα παραιτηθεί μέχρι την ορκωμοσία, κάνοντας το πρόβλημα ακόμα εντονότερο. Κύριε Υπουργέ της Εθνικής Αμύνης αυτή είναι η ποιο κρίσιμη πληροφορία που δίνουμε στους τούρκους δωρεάν.

Τον Ιούνιο του 2022 κατόπιν παροτρύνσεως του επίτιμου Αρχηγού ΓΕΣ κυρίου Γεώργιου Καμπά, του τότε ΑΓΕΕΘΑ κυρίου Φλώρου καθώς επίσης και άλλων βουλευτών η υπουργός παιδείας κατήργησε την ελάχιστη βάση εισαγωγής για την Σχολή Ευελπίδων. Από τους πολιτικούς που έτσι και αλλιώς δεν έχουν ιδέα του τί είναι ο Στρατός, δεν θα περίμενα και κάτι διαφορετικό. Από έναν ΑΓΕΣ όμως θα περίμενα να δει το πραγματικό πρόβλημα στην ρίζα του και να το αντιμετωπίσει μακροχρόνια και όχι με ημίμετρα. Εξάλλου θεωρητικά ήταν ο καλύτερος των εν ενεργεία Αξιωματικών όταν ο κύριος υπουργός τον επέλεξε για αυτή την θέση. Εκ του αποτελέσματος όμως αποδεικνύεται πως δεν ήταν.

Ο νυν ΑΓΕΣ και ο νυν ΑΓΕΕΘΑ, διετέλεσαν αμφότεροι Διοικητές της Σχολής το 2021 και το 2019 αντίστοιχα και θα περίμενε κανείς να γνωρίζουν το θέμα σε βάθος. Αντί όμως να βρουν την ρίζα του προβλήματος αρκέστηκαν στην κατάργηση της βάσης εισαγωγής για το αρχαιότερο ίδρυμα της χώρας. Έτσι αντί να ανεβάσουν το κύρος του Αξιωματικού, κατεβάσανε το επίπεδο της Σχολής και όπως ήταν φυσικό, κάνανε μια ακόμα τρύπα στο νερό. Βέβαια το πραγματικό πρόβλημα θα φανεί σε περίπου 20 χρόνια από σήμερα, όταν ο τότε ΑΓΕΣ θα ψάχνει να βρει Διοικητές Μονάδων και δεν θα βρίσκει. Τότε όμως οι πραγματικά υπεύθυνοι για αυτό το λάθος θα είναι συνταξιούχοι ή νεκροί και θα θεωρούν ότι δεν έχουν καμία ευθύνη. Γατί όμως φτάσαμε εδώ;

Οι περισσότεροι θα απαντήσουν ότι ο χαμηλός μισθός και γενικότερα το οικονομικό αποθαρρύνει τους νεαρούς να επιλέξουν την Σχολή Ευελπίδων. Δεν θα διαφωνήσω πλήρως με αυτή την άποψη, θα σας πω όμως ότι είναι μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση και σίγουρα δεν είναι η όλη η αλήθεια. Όταν το 1886 ο Παύλος Μελάς επέλεξε την ΣΣΕ, σίγουρα δεν σκεφτότανε τον μισθό που θα έπαιρνε, μιας και ήτανε γόνος πολύ πλούσιας οικογένειας. Ας αφήσουμε όμως για λίγο τον Παύλο Μελά και ας έρθουμε στο σήμερα.  Την δεκαετία του 1990 κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο στις τάξεις του Στρατού το οποίο ήθελε να καταδείξει την κοινωνική θέση του Αξιωματικού της εποχής στον νομό Έβρου. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το ανέκδοτο, ένας νεαρός ιατρός πηγαίνει σε έναν πατέρα να ζητήσει το χέρι της κόρης του. Αυτός αφού τον άκουσε προσεκτικά, του απάντησε “εγώ δε την έδωσα σε ολόκληρο δόκιμο και θα την δώσω σε εσένα”. Από τότε μέχρι σήμερα τα πράγματα στην κοινωνία άλλαξαν πολύ. Και το κοινωνικό επίπεδο του Αξιωματικού υποβαθμίστηκε ακόμα περισσότερο.

Το 1990 στην Αθήνα έφτανε να κυκλοφορήσει κάποιος Έυελπις με την στολή του για να τον αποκαλέσουν αμέσως φασίστα και χουντικό. Έτσι αυτός κατέβαζε το κεφάλι από ντροπή. Μερικά χρόνια αργότερα διάφοροι δημοκράτες βουλευτές χαρακτήριζαν υποτιμητικά, όλους τους Αξιωματικούς, ένστολους δημόσιους υπαλλήλους. Ο δε πρωθυπουργός της χώρας και ο από αυτόν διορισθείς ΑΓΕΕΘΑ δεν αντέδρασαν καθόλου σε αυτή την υποτιμητική έκφραση. Μάλιστα κάποιος προοδευτικός καθηγητής είχε το θράσος να το πει αυτό μέσα στην ΣΕΘΑ, παρουσία 100 Αξιωματικών. Για να αντιληφθούμε σε βάθος το πρόβλημα, θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα περιστατικό ακόμα. Στις 17 Νοε 2015 το παιδί ενός συναδέλφου που πήγαινε στο δημοτικό γύρισε στο σπίτι κλαμένο γιατί η δασκάλα του, του είπε ότι κάποιοι κακοί άνθρωποι σαν τον πατέρα του σκότωσαν φοιτητές στο πολυτεχνείο. Ας πάρουμε όμως τον σημερινό νέο και ας υποθέσουμε ότι ακούει τον Εθνικό Ύμνο και ανατριχιάζει. Είναι ένας σύγχρονος Παύλος Μελάς και ονειρεύεται να αναζωπυρώσει το Εθνικό φρόνημα. Αν τολμήσει να το πει κάπου θα τον χλευάσουν σε τέτοιο βαθμό που δεν θα τολμήσει ποτέ να ξαναμιλήσει για αυτό το θέμα. Εκτός όμως από τις προσβολές που πετάει επάνω του η κοινωνία, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και την σκληρή καθημερινότητα. Και θα αρχίσω από την καθημερινότητα στην Μονάδα, όπου με ελάχιστο προσωπικό και με ελάχιστα μέσα θα προσπαθήσει να κάνει την δουλεία του. Και ενώ όλο αυτό είναι από μόνο του, ένας άθλος του Ηρακλέους, θα πάρει τηλέφωνο και ο κύριος υπουργός και θα ζητήσει να δώσει σε κάποιο στρατιώτη μια άγραφη άδεια. Και εάν τολμήσει να πει ότι δεν προβλέπεται, μαύρο φίδι κολοβό που τον έφαγε. Ο ίδιος αυτός Υπουργός στην συνέχεια θα βγάλει πύρινους λόγους για δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Μετά από 2 χρόνια θα έρθει η ώρα της μετάθεσης. Να βρει καινούργιο σπίτι, να βρει μεταφορική να μετακομίσει και να πάει σε ένα ξένο μέρος όπου δεν θα ξέρει κανέναν. Να στήσει μια νέα ζωή από το μηδέν. Και όταν θα αποφασίσει να βρει έναν σύντροφο, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα ποιο δύσκολα. Ποιος επαγγελματίας θα θέλει να ενώσει την ζωή του με έναν άνθρωπο που μετακομίζει κάθε 2 με 3 χρόνια. Και ας υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα υπομένει με καρτερία και φτάνει κάποια μέρα η ώρα των κρίσεων κατά την οποία επειδή δεν ανήκει σε κανένα κόμμα και δεν τον ξέρει κανένας, θα τον αποστρατεύσουν “αξιοκρατικά” χωρίς να του πουν ούτε το γιατί. Ενώ δεν θα έχει καν δικό του σπίτι να μείνει αφού όλα αυτά τα χρόνια πλήρωνε ενοίκιο.

Σε όλα αυτά όμως απάντησε ο Παύλος Μελάς στην επιστολή του στον νεαρό Εύελπι. Του λέει λοιπόν, ότι η ζωή είναι ένας πόλεμος. Και ότι χρέος του είναι η νίκη. Του λέει ότι θα πρέπει να μάθει να πονά χωρίς να υποφέρει. Να νικά χωρίς να θριαμβολογεί. Ακόμα και σήμερα που είμαι 60 χρονών, διαβάζω αυτό το γράμμα και τα μάτια μου βουρκώνουν. Το θέμα όμως είναι ότι οι άνθρωποι που βουρκώνουν με αυτό το γράμμα είναι πολύ λίγοι. Έπρεπε λοιπόν να γίνω 46 χρονών και να πάω για εκπαίδευση στην Ουάσιγκτον, για να αισθανθώ υπερήφανος που ήμουν Αξιωματικός. Ακόμα θυμάμαι έναν Αμερικανό πολίτη που με σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε ότι είναι πολύ χαρούμενος που με είδε. Δεν λέω ότι στην Ελλάδα δεν το αισθάνθηκα ποτε. Το αισθάνθηκα στην Καστοριά όταν οι κάτοικοι ενός χωρίου μου είπαν ότι δεν τους πειράζει να πατήσουν τα άρματα τα χωράφια τους με την προϋπόθεση να τους αφήσω να δουν την άσκηση. Τις περισσότερες φορές όμως έσκυβα το κεφάλι και το έσκυβα πολύ χαμηλά.

Γιατί όμως το 1886 είχαμε Παύλο Μελά και σήμερα δεν έχουμε; Η κάθε κοινωνία λαμβάνει τρείς αποφάσεις. Πρώτον τι να παράγει, δεύτερον πώς να το παράγει και τρίτον για ποιόν να το παράγει. Το 1886 η κοινωνία ήθελε έναν Παύλο Μελά και αυτός βγήκε από τα σπλάχνα της. Σήμερα η κοινωνία θέλει ιατρούς, δικηγόρους, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές και φτηνές τηλεοπτικές πόρνες και αυτό παράγει. Δεν με πιστεύετε, ρωτήστε κάποιον να σας πει έναν γνωστό δικηγόρο και θα σας απαντήσει, μετά ρωτήστε τον ίδιο άνθρωπο εάν ξέρει τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Ακόμα δεν με πιστεύετε,  ρωτήστε έναν νεαρό αν γνωρίζει ποιος ήταν ο Παύλος Μελάς και μετά ρωτήστε τον εάν ξέρει τον αντετοκουμπο. Σε μια κοινωνία που οι νέοι γνωρίζουν τον αντετοκούμπο αλλά όχι τον Παύλο Μελά, όσα χρήματα και να δώσετε στον νεαρό Ανθυπολοχαγό, δεν θα τον προσελκύσετε. Σε μια εποχή μάλιστα που ο πόλεμος είναι τόσο επικείμενος όσο ποτέ άλλοτε. Πόσα χρήματα πρέπει να δώσετε σε κάποιον για να θυσιάσει τη ζωή του; Νομίζεται ότι ο Παύλος Μελάς πήρε χρήματα για αυτό που έκανε; Αντιθέτως, εάν διαβάσετε την ιστορία της επανάστασης θα βρείτε πληθώρα ανθρώπων που έδωσαν όλη τους την περιουσία για την ελευθερία. Μέσα από αυτούς θα ξεχωρίσω την Μπουμπουλίνα η οποία αφού δαπάνησε όλα της τα χρήματα για τον αγώνα, κατάντησε να παρακαλάει το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος για σύνταξη αγωνιστού. Κάποιοι θα πούνε ότι ο αντετοκούμπο ή ο Πύρος Δήμας έκανε την Ελλάδα γνωστή σε όλο τον κόσμο και σήκωσε την Ελληνική σημαία μπροστά σε εκατομμύρια ανθρώπους. Σε όλους αυτούς θα πω ότι εκατοντάδες Αξιωματικοί σηκώνουν καθημερινά την σημαία στις ποιο ακριτικές περιοχές της χώρας μπροστά στα μάτια των τούρκων στρατιωτών, χωρίς να το διατυμπανίζουν και χωρίς να τους βλέπει κανένας. Αποφασίστε εσείς, ποιος είναι ο σημαντικότερος. Γιατί εσείς είσαστε η κοινωνία. Όμως μαζί με τις αποφάσεις σας θα πρέπει να αναλάβετε και την ευθύνη των πράξεων σας, και ότι αυτές συνεπάγονται.

Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Τις τελευτές ημέρες το διαδίκτυο έχει κατακλιστεί από την σύγκρουση του υπουργού υγείας με τους ιατρούς και για το πόσα χρήματα πρέπει να πάρουν για να πάνε σε ένα νησί. Οι δε ιατροί πλημμυρισμένοι από υποκρισία ότι δήθεν ενδιαφέρονται για το καλό των ασθενών αντιδρούν και δεν πάνε. Και πώς να πάνε δηλαδή όταν η απλή επίσκεψη σε ένα ιατρείο για 15 λεπτά κοστίζει 70 ευρώ. Εάν δουλέψει δηλαδή 5 ώρες υπολογίστε πόσα χρήματα θα πάρει. Η κοινωνία όμως σήμερα θέλει να παράγει περισσότερους ιατρούς γιατί ο κάθε ασθενής αισθάνεται ότι απειλείται άμεσα η δικιά του ζωή. Όταν όμως απειλείται η Εθνική Άμυνα, ο καθένας ατομικά δεν αισθάνεται φόβο αλλά αδιαφορία. Άσε που ακόμα και Στρατηγοί σήμερα πιστεύουν ότι δεν θα γίνει ποτέ πόλεμος. Δεν θα σχολιάσω το σωστό ή το λάθος της όλης υπόθεσης γιατί δεν γνωρίζω τα θέματα της υγείας. Θα σας πω όμως ότι τον Αξιωματικό του λέει το ΓΕΣ μέσα σε ένα μήνα να είσαι στο τάδε άγονο νησί και πάει άνευ αντιλογίας. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κύριε Πρωθυπουργέ, το πρόβλημα των Ενόπλων Δυνάμεων δεν είναι οικονομικό αλλά είναι αξιακό. Πάντα ο Αξιωματικός έπαιρνε λίγα χρήματα. Στο παρελθόν όμως είχε κοινωνική θέση, την οποία έχασε σήμερα με δική σας ευθύνη. Αντιδράστε πριν να είναι πολύ αργά για όλους μας. Επιλέξτε τον ικανότερο Αξιωματικό, τοποθετήστε τον στην θέση του Υπουργού Εθνικής Αμύνης και δώστε του την εξουσία και τα μέσα για να τα αλλάξει όλα. Αλλιώς αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία, θα συμβεί και σε εμάς. Και εμάς δεν θα μας υποστηρίξει κανένας.

Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης

MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C

MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας