by Πηγή: www.aei.org
Γράφει: Ο Michael Rubin*
Δώστε συγχαρητήρια στον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος κατάφερε να παίξει με μαεστρία τα χαρτιά του για να ασκήσει διπλωματική και περιφερειακή επιρροή πολύ πέρα από την πραγματική δύναμη της Τουρκίας.
Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία είναι αδύναμη. Η οικονομία της έχει καταρρεύσει. Το νόμισμα της Τουρκίας έχει χάσει το 82% της αξίας του έναντι του δολαρίου και του ευρώ μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο Ερντογάν είπε ότι η Τουρκία έγινε μία από τις δέκα μεγαλύτερες κατασκευαστικές δυνάμεις στον κόσμο. Αυτό όμως δεν ισχύει. Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία πέφτει ραγδαία κάτω από τις είκοσι πρώτες. Δεν υπάρχει ούτε μία τουρκική τράπεζα που να μην κινδυνεύει από πτώχευση. Ακόμα κι αν η αναλογία χρέους της Τουρκίας προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν φαίνεται ισχυρή, οι τουρκικές στατιστικές βασίζονται συχνά στις φαντασιώσεις του Ερντογάν. Τα ιδιωτικό χρέος είναι τόσο μεγάλο που οι Τούρκοι πολίτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν.
Τα εύσημα που έδωσαν οι διεθνείς ηγέτες στον Ερντογάν πριν από δύο δεκαετίες για την οικονομική του διαχείριση φαίνεται ότι τώρα δεν ισχύουν. Η ανάπτυξη που γνώρισε η Τουρκία την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα είχε να κάνει λιγότερο με τον Ερντογάν παρά με ένα δημογραφικό μέρισμα: η διόγκωση της νεολαίας της Τουρκίας εισήλθε στο χώρο εργασίας. Τώρα, ωστόσο, η Τουρκία βρίσκεται σε δημογραφική παρακμή, με ρυθμό αύξησης του πληθυσμού της κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης. Ορισμένες χώρες διαχειρίζονται καλά τη μείωση του πληθυσμού. Η Τουρκία δεν θα το κάνει. Όχι μόνο ο κουρδικός πληθυσμός της Τουρκίας απολαμβάνει την αύξηση του πληθυσμού, αλλά η κακή διαχείριση του Ερντογάν τοποθετεί την Τουρκία πολύ πίσω από κράτη όπως η Ιαπωνία ή η Νότια Κορέα που αντιμετωπίζουν παρόμοια μείωση πληθυσμού.
Ωστόσο, παρά αυτή την αδυναμία, η Τουρκία κυριαρχεί στις συζητήσεις στην παγκόσμια σκηνή. Όχι μόνο διεξάγει τη μεγαλύτερη κατοχή της Ευρώπης στην Κύπρο, αλλά απαιτεί από τον κόσμο να αποδεχθεί και τα Ηνωμένα Έθνη να ανταποκριθούν στην αρπαγή του. Οι μόνες διαφορές μεταξύ του υποτελούς κράτους της Τουρκίας στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο και των ρωσικών κρατών-μαριονέτα στο Ντόνετσκ και το Λουχάνσκ είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτρέπουν στο τουρκικό κράτος-μαριονέτα στην Κύπρο να διατηρεί γραφεία στην Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και οι ευρωπαϊκές αεροπορικές εταιρείες πετούν απευθείας στην κατεχόμενη Κύπρο για να επιτρέψουν στους παραθεριστές Ευρωπαίους να επιδοτήσουν το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Αυτό και μόνο δείχνει τη βαθιά ασέβεια με την οποία τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Ευρώπη αντιμετωπίζουν τον ευγενικό επαγγελματισμό της Ελλάδας.
Με τέτοια αδυναμία, αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η τουρκία πιστεύει ότι με την πολιτική της γαλάζιας πατρίδας (Mavi Vatan) θα μπορούσε να καταφέρει να καταλάβει το μισό Αιγαίο. Ή ότι η Τουρκία θα μπορούσε να επανασχεδιάσει τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες της Ανατολικής Μεσογείου. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Η Τουρκία κράτησε όμηρο το ΝΑΤΟ και ανάγκασε τη Σουηδία να ταπεινωθεί και να απαρνηθεί τις αρχές της, εκδίδοντας Κούρδους αντιφρονούντες για να αντιμετωπίσουν βασανιστήρια και φυλακές εντός της Τουρκίας. Ο μόνος λόγος που η Δύση προσποιείται ότι η Συρία υπό τον Ahmad al-Sharaa αποτελεί οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα κράτος τρομοκρατίας, είναι για να αποφύγει το θυμό του Ερντογάν. Ένα μεταλλαγμένο τρομοκρατικό καθεστώς της Αλ Κάιντα έχει τόση λογική όσο και μια γυναίκα που είναι ολίγον έγκυος.
Το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα νέα ρούχα του αυτοκράτορα» αντικατοπτρίζει πλήρως την Τουρκία σήμερα. Τα πλήθη προσποιήθηκαν ότι θαύμαζαν τον αυτοκράτορα μέχρι που ένα παιδί φώναξε: «Μα δεν φοράει τίποτα!» Σήμερα, είναι καιρός να αποκαλέσουμε τον Ερντογάν γυμνό, παρακμιακό και συρρικνωμένο δεσπότη.
Για πάρα πολύ καιρό, η Ελλάδα πίστευε ότι μια ήσυχη, υπεύθυνη προσέγγιση θα ενίσχυε τη συνεργασία της με την Ευρώπη και θα κέρδιζε επαίνους και επιρροή στα διεθνή φόρουμ. Τέτοιες συμπεριφορές, ωστόσο, δεν λειτουργούν ποτέ. Όταν τρομοκρατικές ομάδες απαγάγουν ομήρους, πολλές κυβερνήσεις εφαρμόζουν στρατηγική κατευνασμού. Τέτοιες τακτικές χρησιμεύουν μόνο για την απαλλαγή από την πίεση στις κυβερνήσεις και τους τρομοκράτες, αλλά δεν φέρνουν τα θύματα στα σπίτια τους. Ο θόρυβος μπορεί να είναι αρετή. Πράγματι, η Τουρκία με την συμπεριφορά της επαληθεύει την παροιμία ότι μητέρα ταΐζει το παιδί που κλαίει.
Εάν η Ελλάδα συνεχίσει να σφάλλει με την πλευρά της υποταγής, θα χάσει το μισό Αιγαίο όπως η Κύπρος έχασε —προσωρινά— 38% του εδάφους της. Εξάλλου, υπάρχει μια επικίνδυνη τάση τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και σε πολλά μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κράτη να απαιτούν από μικρές δημοκρατίες να κάνουν παραχωρήσεις για να κατευνάσουν μεγαλύτερους νταήδες. Σε μια τέτοια δυναμική, η ασφάλεια της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα είναι ποτέ πρώτη.
Ωστόσο, με τον Πρόεδρο Donald Trump στο Λευκό Οίκο, πρόθυμο να ανατρέψει διπλωματικά προηγούμενα, με την τριμερή συνεργασία μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, με την αδύναμη οικονομία της Τουρκίας, την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τις ακρότητες του Erdogan και με την Ελλάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να περάσει η Ελλάδα στη διπλωματική επίθεση.
Οι ομοϊδεάτες σύμμαχοι της Ελλάδας θα πρέπει να απαιτήσουν έρευνες τόσο στα συμμαχικά κράτη όσο και στα Ηνωμένα Έθνη σχετικά με τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας και το ξέπλυμα χρήματος από την Τουρκία. Θα πρέπει να αγωνιστούν για τη συμπερίληψη της Τουρκίας στη μαύρη λίστα της Ομάδας Χρηματοοικονομικής Δράσης, μαζί με το Ιράν, τη Μιανμάρ και τη Βόρεια Κορέα. Επιπλέον η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει τον χαρακτηρισμό των βασικών Τούρκων χρηματοδοτών ως υποστηρικτών της τρομοκρατίας.
Όπως οι Αρμένιοι απαιτούν διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, έτσι και η ελληνική κυβέρνηση και οι ομάδες της ελληνικής διασποράς θα πρέπει να απαιτήσουν την αναγνώριση της ελληνικής γενοκτονία στην Ανατολία που κορυφώθηκε με το κάψιμο της Σμύρνης. Οι Έλληνες αξιωματούχοι δεν πρέπει να βλέπουν τέτοιες εκδηλώσεις ως εορτασμούς του παρελθόντος, αλλά μάλλον ως απαραίτητη εκπαίδευση για να κατανοήσουν την εθνική και πολιτιστική κάθαρση που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη στην Κύπρο και αλλού. Αυτή η εκπαίδευση έχει καθυστερήσει γιατί ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να αποσπάσει την προσοχή του πληθυσμού του καθώς η οικονομία της Τουρκίας συνεχίζει να επιδεινώνεται. Καθώς η Τουρκία απολαμβάνει τη μετονομασία πόλεων από Ναγκόρνο-Καραμπάχ και Συριακό Κουρδιστάν σε κατεχόμενη Κύπρο, είναι καιρός να απαιτήσουμε από τα Ηνωμένα Έθνη να αναφέρουν πόλεις και κωμοπόλεις στην Ανατολία με τα ελληνικά τους ονόματα εκτός από τα ονόματα που επιβάλλουν οι Τούρκοι κατακτητές. Κάτι πάει στραβά όταν Αμερικανοί αξιωματούχοι είναι περισσότερο πρόθυμοι να απαιτήσουν “Ελεύθερη Κωνσταντινούπολη” από Έλληνες αξιωματούχους.
Η Ελλάδα θα πρέπει επίσης να απαιτήσει περαιτέρω έρευνα για το περιστατικό της Πύλας και να ζητήσει τη δημόσια μαρτυρία παρατηρητών του ΟΗΕ που τραυματίστηκαν από τουρκικές μπουλντόζες. Θα πρέπει να απαιτήσει τον ορισμό των βασικών Τούρκων χρηματοδότων για τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας από τον ΟΗΕ.
Η Αθήνα θα πρέπει επίσης να απαιτήσει από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες τη μαύρη λίστα της Άγκυρας για παραβιάσεις της θρησκευτικής ελευθερίας. Η Τουρκία δεν πρέπει να λάβει δωρεάν άδεια για την κατάχρηση των εκκλησιών από την Αγία Σοφία μέχρι τον Ναό του Αγίου Σωτήρα στη Χώρα, τώρα αν γίνει πλέον ανεκτή η κατάσχεση των θρησκευτικών κληροδοτημάτων και η παρέμβασή της στη θρησκευτική εκπαίδευση.
Η Τουρκία επιτίθεται στο Αιγαίο μόνο επειδή η Ελλάδα της επιτρέπει να έχει το πάνω χέρι. Καθώς ο Ερντογάν επιδιώκει να ξαναγράψει την ιστορία και να αναθεωρήσει τα μακροχρόνια σύνορα, η Ελλάδα έχει δύο επιλογές: είτε να περιορίσει τη συζήτηση στο Αιγαίο είτε να επαναφέρει στο προσκήνιο την υπόθεση του Χατάι—μια περιοχή που προσάρτησε η Τουρκία μετά από ψευδοδημοψήφισμα..
Η Ελλάδα έχει πολλά πολιτικά και διπλωματικά βέλη στη φαρέτρα της και ο Ερντογάν είναι γυμνός. Το ερώτημα για τους Έλληνες υπεύθυνους χάραξης πολιτικής είναι εάν το status quo είναι βιώσιμο και εάν οι διπλωματικές στρατηγικές που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν μεταξύ των συμμάχων στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη είναι σχετικές με την πρόκληση που θέτει σήμερα η Τουρκία. Ειλικρινά, η απάντηση πρέπει να είναι προφανής.
*Α senior fellow at the American Enterprise Institute, where he specializes in Iran, Turkey, and the broader Middle East
